Λένη Ζάχαρη: Πλημμύρες και ευθύνες…
Νοέμβρης, μήνας των βροχών! Και έβρεξε, ανοίξαν οι ουρανοί. Και έγινε ο κακός χαμός άλλη μια φορά. Κατολισθήσεις, πλημμύρες, φραγμένα φρεάτια, μπαζωμένα ρέματα, καμένα δάση. Το νερό που παρακαλάμε να…
Νοέμβρης, μήνας των βροχών! Και έβρεξε, ανοίξαν οι ουρανοί. Και έγινε ο κακός χαμός άλλη μια φορά. Κατολισθήσεις, πλημμύρες, φραγμένα φρεάτια, μπαζωμένα ρέματα, καμένα δάση. Το νερό που παρακαλάμε να…
Ο πόλεμος είναι ένα γεγονός που έχει στιγματίσει την καθημερινότητά μας εδώ και δεκαετίες. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας όταν μιλάμε μόνο για την Ουκρανία και την Γάζα και…
«…εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; -Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο. -Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών. -Βλέπω…
Πριν ξεκινήσουμε την αφήγηση σχετικά με το σπουδαίο αυτό έργο του Ιωάννη Καποδίστρια ως Γραμματέα της Ιονίου Γερουσίας, θα κάνουμε μια "πρόδρομη" αφήγηση μιλώντας για ένα σημείο του έργου του…
ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ… Το καλοκαίρι του 1940 είχε περάσει αφήνοντας πίσω του μια βαριά, δραματική διάθεση. Ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου είχε επισκιαστεί από την τραγωδία του τορπιλισμού της «Έλλης» και…
Συνεχίζουμε το Οδοιπορικό στη ζωή του Ιωάννη Καποδίστρια, τον οποίο στα 1801 συναντάμε, στις 9 Μαΐου στην Κεφαλονιά μαζί με τον Ν. Σιγούρο. Από εκεί επέλεξαν να αρχίσουν την περιοδεία…
Αφιερωμένο στην Κερκυραία φίλη, Κατίνα Βλάχου Μιλάμε σχεδόν όλοι για τον Ιωάννη Καποδίστρια και όσα ξέρουμε συνήθως λίγα κι αυτά απ’ τα σχολικά βιβλία για το έργο του. Θαυμάζουμε την…
Τέτοιες μέρες το 1922 είχε σπάσει το Μέτωπο και είχε ξεκινήσει η υποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων της Μικρασίας και παράλληλα ο διωγμός των ελληνικών πληθυσμών από την ενδοχώρα και προς…
«Στη σωστή πλευρά της Ιστορίας... » Δεν έχει ακουστεί μεγαλύτερη ανοησία τον τελευταίο καιρό από αυτή την ατάκα. Όποιος είναι ιστορικός ξέρει πως η τοποθέτηση καθενός απέναντι στα ιστορικά γεγονότα…
«Στο στήθος μου αντί για καρδιά έχω μια πληγή. Κι εκεί μέσα φωλιάζει η ξενιτιά». (Μαχμούντ Νταρουίς)[1] Δεν θυμάμαι που διάβασα αυτές τις δύο φράσεις που έβαλα…
Απόγευμα Παρασκευής και κάνοντας βόλτα στα στενά της Νίκαιας με τα παλιά προσφυγικά βλέπω άλλα φτιαγμένα από τους απογόνους των προσφύγων, άλλα γκρεμισμένα και στη θέση τους πολυκατοικίες, άλλα ελαφρώς…
Όλα γύρω καταρρέουν... Καθένας ας πιαστεί από τον δικό του Θεό, το δικό του σωσίβιο, τον δικό του μύθο, το δικό του παραμύθι... Από κάτι να πιαστούμε γιατί γκρεμιζόμαστε... Μας…