![Read more about the article Πωλλέτα Ψυχογυιοπούλου: «Φούλι διπλό»[i]](https://www.periou.gr/wp-content/uploads/2025/08/φουλι.jpg)
Ήταν κάποτε δυο φίλοι καρδιακοί, αχώριστοι από τόσο δα μικροί. Το καλοκαίρι, τα πόδια τους χάραζαν την άμμο σε θάλασσα άλλοτε γαλήνια κι άλλοτε κυματώδη, χτίζοντας κάθε πρωί πύργους στην…
Κινούμαι ανάμεσα σε σκιές, νύχτα ολόφωτη. Χώρος απροσδιόριστος, σημαντικός, πολυπράγμων. Κορεσμένος από αντικείμενα λογιών λογιών, έπιπλα πολύτιμα, απίστευτης ομορφιάς αλλά και ευτελείας, σακιά σκυλοτροφής. Μαζί με ίσκιους ετερογενείς σαν τ’…
Οι λέξεις ταξιδεύουν. Για να περάσουν απαρατήρητες τα σύνορα κρύβονται από τους μεθοριακούς φρουρούς, στο στόμα και στις καρδιές των ανθρώπων. Αν δεν ταξίδευαν ίσως να με φωνάζατε ακόμα με…
Τρεὶς μῆνες καθηλωμένος στὸν θάλαμο 303. Δὲν μιλῶ, δὲν μετακινοῦμαι. Ὁ Χρόνος γύρω ἀπὸ τὸ σάπιο κουφάρι μου πάντως περιφέρεται ἐλεύθερα. Ἀφυπνίζομαι μόνον ὅταν ἐντοπίζω κοντά μου καρδιὰ ἕτοιμη νὰ…
Στην Ε.Τ. Σήμερα η πρωινή αφύπνισή μου ήταν πρόωρη και κάπως παράξενη. Ένα τηλέφωνο και ένα κουδούνι συνέπεσαν και συνετέλεσαν σε αυτό. Και τα δύο δεν τα πρόλαβα. Η…
Στο μουσείο έκλεισαν τα φώτα. Τρέχω να προλάβω. Η πόρτα κλείνει, ο φύλακας φεύγει. Πανικοβάλλομαι, ολόμονη σ’ ένα κρύο και σκοτεινό κτίριο που στέλνει σήματα από το παρελθόν. Μου απομένει…
Οι άντρες κοντοστέκονται για λίγο μπρος στο πορτόνι του κήπου, να θαυμάσουν τα δυο παράξενα πουλιά, τις κρεμασμένες στο μπουγαδόσκοινο ως τους μηρούς αραχνοΰφαντες κάλτσες της, π’ ανεμίζουν στο απογευματινό…
Ταλαιπωρήθηκαν και οι δυο εκείνο το φθινόπωρο. Ο άμοιρος ο κόκορας περίμενε το τέλος του, δεμένος από το πόδι κάτω απ’ τη συκιά Κάθε μέρα, η δασκάλα που τον τάιζε…
Αφού αναριγήσαμε μπρος στο χυμένο αίμα, κι αφού τις τακτικές βαρβάρων αποδοκιμάσαμε και τις ακρότητες κάθε είδους στηλιτεύσαμε με μέτωπα και χέρια καθαρά, κι αφού τη θέση μας ρητά διαχωρίσαμε…
Του Γιώργου Αγιοβλασίτη Ο Γιώργος είχε φύγει από παλιά. Κι ας ήταν πάντα κάπου ανάμεσά μας. Ήταν, θαρρείς, κι εδώ κι αλλού από γεννησιμιού του. Ανήκε η φιγούρα του στην…
Φούσκωσε η μέρα Το ξημέρωμα επιφυλάσσει πάντα μία έκπληξη. Κάθε που σηκώνεται ο ήλιος, μπαίνει από το παράθυρο η ατιθάσευτη θάλασσα. Μέρες-μέρες έχει τα "ντουζένια"* της. Αφρίζει βράζοντας μέσα της…
Ταξίδευα στο σύμπαν, ανάμεσα σε ήλιους και γαλαξίες. Δεν υπήρχαν αστέρια. Ούτε η γη υπήρχε ακόμη. Μη φανταστείς πως ήμουν σε διαστημόπλοιο, όχι. Έτσι ταξίδευα , όπως με βλέπεις τώρα.…
