Έμαθα τόσα σκάβοντας τη γη Είδα δέντρα να μεγαλώνουν. Που δεν πρόκειται να πεθάνουν στα χρόνια που ζει ένας άνθρωπος Δεν πεθαίνουν ποτέ σαν το βράχο, σαν το…
ΜΟΝΗ ΣΠΙΤΙ Ξυπνάω τη νύχτα ξαφνικά Κι όσο αραδιάζω ονόματα καλώντας Και τ’ όνομά σου τελευταίο, Σαν έναν κωδικό ασφαλή επιτέλους Που ανοίγει πόρτες, Κανείς. Δεν είσαι εδώ. Μετοίκησες…
1. Άκου. Πέρα να ξεψυχάει μια βροχή Το φεγγάρι μονοκοντυλιά Θεού Μια θάλασσα να μας κοιτάζει Θυμίαμα η ανάσα της Να λαμπυρίζουν δυο ψυχές Ν' ανηφορίζουν Κάποιοι να τρεκλίζουμε Γυμνοί…
ΤΑ ΠΙΡΑΓΧΑΣ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ Ζέστη και ζόφος, άσπονδοι φίλοι. Τριγυρνάω στο κέντρο της Ιπποδάμειας πόλης. Η θερμοκρασία χτυπάει κόκκινο. Η υγρασία πήζει σαν ζελέ, τριγύρω μου ο…
Στην κλειστή οικογενειοκρατία, αυτόκλητοι πρεσβευτές με κληρονομιά και χρίσμα, ξεφυλλίζουν το μέλλον τους με απαντοχές και προφητείες, βεβαιώνουν το αύριο με σχεδιασμούς και επινοήσεις, προλαβαίνουν ασύμμετρες δοκιμές και σκόπιμες συντάξεις…
Δεν ξέρω αν το όνομα μου είμαι εγώ. Δεν έχω μνήμες που να με περιέχουν. Ένα μόνο θυμάμαι. Μία πόρτα, σε άχρονο χρόνο, άνοιγε και έκλεινε σ΄ ένα μικρό σκοτεινό…
ήξερε ότι υπήρχανε σύρματα αλλά δεν είχε φανταστεί την ποσότητα ούτε την ακαταστασία γιατί τώρα βγαίνανε ακανόνιστα από παντού από παράθυρα κι από πόρτες φυτρώνανε κάτω από τα δέντρα πηγαίνανε…
(Ο μηχανικός του ορυχείου, Νεγκρέλ, διατάζει τους τέσσερις άνδρες να σταματήσουν το σκάψιμο για να σανιδώσουν πρώτα το όρυγμα, και τους επιβάλλει ένα πρόστιμο 3 φράγκων. Οργισμένοι εκείνοι για την…
Την σκότωσαν Το σώμα της, ξέχειλη λήκυθος, συγκολλημένη, που τους ξεδίψαγε νυχθημερόν. Όταν ξεδιάλεγαν τα θραύσματα, θυμήθηκαν πως χρόνια οι ραγισιές αιμορραγούσαν. Η λήθη του αναθέματος…
Δύσθυμο καλοκαίρι ο χρόνος νεκρώνει στα διψασμένα χνώτα στις πετρόκτιστες σκεπές χωριών ξεχασμένων σε ζωντανές αναμνήσεις μιας παρακμής που συνεχίζει η υποκρισία της επίπλαστης χαράς στα πλοία που μεταφέρουν το…
Ξεκινήσαμε όπως συμβούλεψε ο μηχανικός απ’ το υπόγειο για τη στατικότητα πάνω απ’ όλα και για αποθηκευτικό χώρο Πάνω του οικοδομήσαμε με ζήλο τον όροφο της ψυχής μας Έμεινε το…
-Κοίτα την, κοίτα την, τι καλή που είναι μωρέ και τι καλά που διευθύνει την ορχήστρα. -Γυναίκα μαέστρο, πρώτη φορά βλέπω και μάλιστα Γερμανίδα. -Γερμαναρού πες καλύτερα. Ποιος ξέρει, μπορεί…
