ΝΕΚΡΟ ΤΟΠΙΟ Μεσημέρι καλοκαιριού η ζέστη παραμορφώνει τους δρόμους λιωμένος πάγος σε φτηνά καφενεία αναθυμιάσεις βενζίνης στα πρατήρια θερμότητα και τσιγάρο στις στάσεις των υπεραστικών τοπίο ιδανικό για μια…
ΤΑ ΨΑΡΙΑ, Ο ΝΕΡΟΧΥΤΗΣ, ΟΙ ΓΑΤΕΣ Η σακούλα με τα ψάρια ακουμπισμένη στον έξω νεροχύτη- της αυλής- να μη λερωθεί ο μέσα, να μη μυρίσει η κουζίνα ﮲η…
-1- Να αναπνέω σιγανά Το στήθος μου σαν τζάμι Φτηνό και μερεμετισμένο Μπορεί να καταρρεύσει Έντομα Θα μπούνε μέσα μου Βουϊτό Σαν το δικό μου όταν αγρίευα Υπόγειοι σπόροι περίεργοι…
Περνούν οι μέρες Κάτω απ’ το γεφύρι Μιραμπώ κυλάει ο Σηκουάνας Και οι αγάπες μας Πρέπει αυτό να μου θυμίζει Η χαρά ακολουθεί πάντοτε τη λύπη Έρχεται η νύχτα…
Θα σας διηγηθώ τι μου θυμίζουν κάθε χρόνο ο ταραγμένος ουρανός του φθινοπώρου και τα φύλλα που κιτρινίζουν πάνω στα δέντρα που ανατριχιάζουν• θα σας πω τι βλέπω όταν διασχίζω…
Στην κυρία που ζητάει χαρούμενες ιστορίες. Διαβάζοντας το γράμμα σας, κυρία, ένιωσα κάτι σαν τύψη. Το ‘βαλα με τον εαυτό μου εξαιτίας του ίσως υπερβολικά πένθιμου χρώματος που έχουν…
![Read more about the article Έζρα Πάουντ: Πορτραίτο μίας γυναίκας[1] Μετάφραση: Ανδρέας Φουσκαρίνης](https://www.periou.gr/wp-content/uploads/2022/05/13-2.jpg)
Η σκέψη σου κι εσύ θάλασσά μας των Σαργάσσων, Το…
AΫΠΝΙΑ Τι ώρα είναι; Σκοτάδι. Μάλλον τρεις. Πάλι δεν πρόκειται να κλείσω μάτι. Ο βοσκός σαλαγάει την ανατολή Αργά αργά παγώνει στο παράθυρο Που βλέπει στην αυλή. Κι…
Ένα διάλειμμα Καταπιεσμένα πάθη της ηλικίας κοιτάν με επιφύλαξη την κλεψύδρα Η άμμος σταματά να γλιστρά Η γριά λογική τα χάνει δεν είναι κατάλληλη εποχή για σχέδια στην σκοτεινή…
Έχω έξι κόρες που τις άφησα να αλωνίζουν εδώ κι εκεί όσο μελετούσα τα έργα της έκθεσης. Προτίμησαν, όχι παράδοξο για την ηλικία τους, να καθίσουν στο ακριβό όσο κι…
Για ένα χειμώνα Στα πέταλα πάνω της αμυγδαλιάς η Άνοιξη, κοιμάται με τα χέρια της υπομονής της πλεγμένα και τ’ αποκαμωμένα βλέφαρα κλειστά δίχως ούτ’ ένα δάκρυ πάνω…
Θυμάσαι πώς πανηγυρίζαμε τις νίκες στο σχοινάκι; με μια κατακόρυφο τα παπούτσια μας λερώνανε τον τοίχο της μάντρας θυμάσαι που γελούσες; ο κόσμος ανάποδα και εμείς του βγάζαμε τη γλώσσα…
