Αντωνία Παπαδάκη: ένα διήγημα
Ξεφτισμένα όνειρα Ένας μονότονος και συνεχής ήχος ακουγόταν διαρκώς στη γειτονιά του μικρού χωριού, ήχος γνώριμος για τους περίοικους και αναμενόμενος, που προερχόταν από το μικρό σπίτι με…
Ξεφτισμένα όνειρα Ένας μονότονος και συνεχής ήχος ακουγόταν διαρκώς στη γειτονιά του μικρού χωριού, ήχος γνώριμος για τους περίοικους και αναμενόμενος, που προερχόταν από το μικρό σπίτι με…
Κάθε φυσιολογική οικογένεια Κάθε φυσιολογική οικογένεια είναι ένας θίασος. Πίσω από την βαριά κουρτίνα της εξώπορτας, που προστατεύει τα ανείπωτα, τα βαθιά οικογενειακά, τα άκρως εμπιστευτικά, αφήνουμε τα χαμόγελα…
Μαρία Κυρτζάκη Τα καπνά της Καβάλας ποτέ δεν έπαψαν στις επικράτειες του βλέμματός σου να βλασταίνουν. Στης μνήμης σου την άκρη, του πατέρα το περίπτερο και των βιοπαλαιστών ο…
ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ Είναι αλήθεια ότι δεν σε λένε Πίρριπ ούτε Φίλιπ για να τα συγχωνεύσουμε και να σε φωνάζουμε Πιπ, όπως έκανε ο Ντίκενς με εκείνον τον παιδικό του…
Όλα Θεός Είναι Ζούμε αλλά δεν ζούμε Υπάρχουμε αλλά δεν υπάρχουμε Είμαστε άχρονοι, άμορφοι, αγέννητοι σαν το υπέρλαμπρο σκοτάδι Δέσμιοι της σάρκας και των πέντε αισθήσεων…
Ο καλόγερος του Monte Cassino Ο φτωχός καλόγερος με το τριμμένο ράσο που κάποτε ήταν καφέ μα έγινε πια ένα ξεφτισμένο κιτρινόμαυρο που μεριές-μεριές έμοιαζε να πρασινίζει, άφηνε πίσω…
Στ. 57-106 (σχ. 3). Παιδιά μου, η Αθηνά στη Θήβα κάποτε μια νύμφη πιότερο απ’ τις συντρόφισσές της αγαπούσε, του Τειρεσία τη μητέρα, και δε συνέβαινε ποτέ…
"ΚΡΟΥΣΜΑ" ΘΕΤΙΚΟ Σήμερα το απόγευμα στο φαρμακείο της γειτονιάς μπήκε ένας νεαρός είχε σγουρά μαλλιά πιασμένα κοτσίδα στο σώμα του κόχλαζε ζωή η νιότη τον καλόπιανε ο φαρμακοποιός ρώτησε…
ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ ΤΟΥ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟΥ Όλο αφαιρώ κάτι φτάνοντας στο μηδέν κι αρχίζω πάλι να προσθέτω σε μια προσπάθεια να τιθασεύσω την ύλη νομίζοντας πως απομακρύνομαι από τα…
Οι σαγιονάρες Πάντα με απασχολούσε το θέμα της τύχης, ή της ατυχίας, όπως θέλετε πείτε το. Από μικρή έσπαγα το κεφάλι μου: ποιος θεός κίνησε τα νήματα και γεννήθηκα…
ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ Φούσκωσε μέσα μου πάλι αυτή η ζύμη της απουσίας σου Κι ας πετροβολώ συνέχεια το δέντρο των αναμνήσεων οι καρποί του με κοιτούν άφθαρτοι και με μαστιγώνουν Καμιά…
ΠΡΙΝ ΑΠ' ΤΟ ΠΑΡΟΝ Για το παρελθόν τρέφω βαθύ σεβασμό. Μου προκαλεί ευλάβεια. Ένα ακατανόητο δέος. Στέκει σαν αμετανόητος φάρος. Αποκαλύπτει παλιές αλήθειες.…