Νίκος Παπάνας: ένα ποίημα
ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ I Τώρα πια μένουν έρωτες, νύχτες, πόνοι. Μείζων δε τούτων των συλλαβών η λάμψη σαν ήχος σαξόφωνου. II Η γλώσσα πάντως να μην…
ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ I Τώρα πια μένουν έρωτες, νύχτες, πόνοι. Μείζων δε τούτων των συλλαβών η λάμψη σαν ήχος σαξόφωνου. II Η γλώσσα πάντως να μην…
Χαρτιά Βουΐζουν τα μάτια μου Κιλά εγγράφων πηγαινοέρχονται σαν δίσκοι μ' εξωτικά εδέσματα Βουνά χαρτιού Στοίβες ολόκληρες Ντάνες μικρές με λαστιχάκια Ντάνες μεγαλύτερες με λάστιχα γερά Ελέγχονται προσεκτικά τα πάντα…
Τσακίστε τα μολύβια Σπάστε τα πληκτρολόγια Γραφιάδες του α-νόητου. Να σώσω το ποίημα Καθαρό από συναίσθημα Από σκέψη Από αίσθηση και διαίσθηση Να σώσω το ποίημα Καθαρό από…
Τετριγμένων πονημάτων, Απονενοημένων διαβημάτων Επινοητής Τετριμμένων θαυμάτων… Ανοήτως επιμένων Υπομονετικώς υπονομεύων Το Αχανές Με νησίδες χαράς Φυσσαλίδες φθοράς Πλην όμως Ευτάκτου… Ατάκτου πυρός Εξορίστου Δια πρωταρχικού Ύδατος Αποσβεννυομένου.…
Ι Μας κλείνουν από παντού τείχη απροσπέλαστα. Κανείς όμως δεν προέβλεψε να εξαφανίσει τα χαλίκια Τούτο το μάθημα ορθοφωνίας γέννησε τη μονάκριβη λέξη Από εκεί στην πράξη για να πετάξει…
Επιμένει Κουβαλάω στο κύτταρό μου ίχνη γενετικά των πρωτοπλάστων Mε τη σφραγίδα προαιώνιου φόβου κι εκείνην της κρυφής επιθυμίας τον θάνατο αν μπορώ να ξεγελάσω Βάζω τις…
Ελένη, άνθος φθινοπωρινόν. Βλέπω τα λουλούδια να πέφτουν Τα φύλλα του φθινοπώρου Να αποκολλώνται από το δέντρο Να λικνίζονται ελαφρά στον αγέρα Να σμίγουν νοσταλγικά με τη γη. Χαίρομαι…
Το όνειρο (Κάποιοι με ανακρίνανε επίμονα Φωνές στο χάος, με κατηγορούσαν. Τυφλωνόμουν Το φως στραμμένο όλο πάνω μου: «Τα κόκκινα αυτά τι είναι στις παλάμες σου; Άγγιξες φύλο…
In vino veritas Βρεγμένες στο νέκταρ οι λέξεις έχουν εκείνο το βάρος έχουν εκείνη την αυθεντικότητα κι εκείνο το βάθος που πετάει ευθέως στον ουρανό. * Πιωμένοι θα…
Γη και ουρανός Από τι υλικό είναι η σκάλα που ενώνει τη γη με τον ουρανό; Από το υλικό του ιστού μιας αράχνης Με μαεστρία φτιαγμένο για τα αθώα…
Απ’ αλλού Με θέλγει να τριγυρνώ, με γοητεύει να οσμίζομαι τους άλλους τόπους. Με σαγηνεύει – έτσι άγνωστη- να κλέβω από τη ζωή τους , ένα ρεμβασμό, μια…
Βγαίνω με 200 από το τούνελ αφήνω πίσω το αυτοκίνητο απογειώνεται το αστρικό μου σώμα προς άστρα μακρινά. Ξεκόβω από το κύριο ρεύμα βγαίνω από την Εθνική Οδό 7…