Καίτη Παυλή: Επίκληση
Ακούω πάλι τη βοή της πόλης και του πολέμου την αντήχηση Μα εδώ που μπήκα στα στενά δύσκολα την έξοδο θα ’βρω Φιδοσερνάμενος λαβύρινθος με τύλιξε Σκοτάδι με μικρές αναλαμπές…
Ακούω πάλι τη βοή της πόλης και του πολέμου την αντήχηση Μα εδώ που μπήκα στα στενά δύσκολα την έξοδο θα ’βρω Φιδοσερνάμενος λαβύρινθος με τύλιξε Σκοτάδι με μικρές αναλαμπές…
Η ΒΡΟΧΗ Η κόκκινη βροχή ήταν γυναίκα άνδρες κορμοί στον παγωμένο κήπο κλαδιά τα χέρια τους που δέονταν, εκείνη έπεφτε κι η φλούδα τους μαλάκωνε έπαιρνε χρώμα ανθρώπου σαν…
Απέρριψε τα γυάλινα γοβάκια και την ασήκωτη εσθήτα της με τη ζωγραφισμένη γη, τον ουρανό, τη θάλασσα. Με βέλη, καρφωτά στην πλάτη, τράπηκε σε φυγή κι επέζησε. Με τις κατάρες…
Μια μπουκίτσα ''αγκαλιά'' Βούτηξα και πάλι στα νερά με τις βαρειές σκιές, που απλώνονται σαν ζελέ και να κολυμπήσεις δεν σ' αφήνουν... Ενώ είμαι, εκ κατασκευής, φτιαγμένος να αεροπλέω, γλιστρώντας, στον…
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ Σε τούτες τις ξέσκεπες και ανώνυμες ημέρες, με τις αντιφάσεις, τους ισχυρισμούς και τις αναδρομές, η σιωπή του καθενός έχει μορφή και χρώμα στο στίγμα της…
Μια βουκαμβίλια γυμνή τεντώνεται αρχές του χρόνου και στο παράθυρο σκύβει να δει τον Φύλακα κείνον που κουβαλά τη θάλασσα νυχτέρι κάνει ως την αυγή ψήνει τις σκέψεις μ΄ αλάτι…
Νοέμβρης στο αεροπλάνο Την μέρα που έμοιαζε να είναι η τελευταία σου είπα «κάποιες φορές δεν ξέρω που τελειώνω εγώ και που αρχίζεις εσύ» και μετά τα μάτια μου γύρισαν προς…
ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ Σαν πέρασε στην ελεύθερη Κύπρο ο πρόσφυγας από την Έγκωμη με τη γυναίκα, δυο κόρες, τρεις βαλίτσες, δήλωσε στον καταγραφέα τα ονόματά τους. «Στην Έγκωμη άφησα άλλες…
Αισθηματική αγωγή Προσεχτικά, στον άδειο τοίχο της, λογάριαζε τα σχήματα των σκιών και τα μεγέθη των πνευμάτων και σπάνια λάθευε . Όταν της φωταγώγησε την κάμαρα, της κάρφωσε…
Ποδαρικό Μια πατούσα, (δεξιά κατά προτίμηση, μικρού μεγέθους), εγχάρακτο αποτύπωμα στον σκληρό δίσκο της μνήμης η σχέση της με την τύχη μαγική, (ορισμένου χρόνου, με δυνατότητα ανανέωσης), χάντρες και…
Σε ξαναβρίσκω. Μικρή κόρη τ' ουρανού ορείχαλκη μες στις πυκνές σιωπές. Χρυσάφι του Ήλιου άργυρος της Σελήνης ισορροπούνε στο ηλέκτρινο κράμα του κορμιού. Σε ξαναβρίσκω. Πρώτη φορά δροσιά καίει τόσο…
Μά, τί λέτε, κύριε… Δὲν εἶναι μονόμετρο, ὁ χρόνος εἶναι μέγεθος διανυσματικό! Δὲν ἀκοῦτε τοὺς κοπετοὺς τῆς Ραχήλ, τοὺς τριγμοὺς τῶν ὀδόντων, μά, δὲν βλέπετε τὰ παλουκωμένα κεφάλια ‒ σώπα,…