1) Οι φωτογραφίες Φεύγουν τα τρένα Κρεμασμένος στα παράθυρα μ' ένα κουρασμένο μαντήλι αποχαιρετισμού Στις τσέπες φωτογραφίες - όχι, όχι στο κινητό, αυτές δεν είναι ζωντανές - φωτογραφίες να…
Ξέρετε –ξέρουμε ποιος είναι ο Ρίτσος; Όλο τ’ απόγευμα, σκυμμένος στ’ ακρογιάλι, μόνος, μάζευε βότσαλα, λευκά, τριανταφυλλιά, γαλάζια, με τόση σοβαρότητα και προσοχή, που ο ίδιος χαμογελούσε με υποψία…
Ο κολοσσός Ποτέ δεν θα καταφέρω να σε συναρμολογήσω απόλυτα, Να σε συνδέσω, να σε κολλήσω, όπως πρέπει να σε ενώσω. Γκάρισμα μουλαριού, γρύλισμα γουρουνιού, χυδαία κακαρίσματα Απ’ τα παχιά σου…
Ομοιοτροπίες Τ’ αγάλματα απέχουν απ’ την κίνηση το φιλί απ’ τα κορμιά τα αισθήματα απ’ το χρήμα η άφεση απ’ τα σφάλματα — Εσύ από ’μένα; …
Γύρισε στο πλάι και κοίταξε το μάγουλό του καθώς κοιμόταν μέσα στο πρόχειρο λίκνο. Έλαμπε, γαλήνιος και ορμητικός μαζί, ένα βρέφος που στην όψη του έβλεπε εκείνο που ερχόταν. Δέος…
Λίγο μόλις καιρό πριν ενσκήψει δραματικά η πανδημία του κορωνοϊού σε ολόκληρο τον πλανήτη είχα δημοσιεύσει ένα σύντομο κριτικό σημείωμα (https://www.avgi.gr/entheta/333183_enas-rinokeros) για μια παράσταση συναρπαστική. Παράσταση και κριτική αποδείχτηκαν αμφότερες…
Μονόλογος Και κατάμονος έλεγε πως εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην του θεού και θεός ην ο λόγος. Και δάνειζε στον εαυτό του αυτό το μόνο δάνειο.…
[…]Οι άνθρωποι, όταν αναζητούν την έννοιά τους, το σημείο τους, αναζητούν πάντα τον Θεό. Μια μάνα τον βλέπει στον γιο της. Μια πόλη στον Βασιλιά. Η οικουμένη στους Μεσσίες. Ώσπου…
ΣΤ’ ΑΓΡΙΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΙΑ Με τον ασπροχιονιά θα έρθω πάλι να δω τον κάμπο, τα ρουμάνια μου μα και τα χαμηλά του κόσμου ένστικτα που με ξεκλήρισαν πριν…
Ο Πολεμιστής του Φωτός Αφιερωμένο στη μνήμη των Ελευθέρων Πολιορκημένων Εφήβων –Γελεκτσίδων- του Μεσολογγίου Όταν επαναστατείς ενάντια στον δυνάστη σου η καρδιά σου γεμίζει χαρά, η αίσθηση της…
Ο δρόμος κατέρρευσε σαν μύτη συφιλιδικού. Το ποτάμι της ηδυπάθειας χύθηκε μέσα σε σάλια. Πετώντας τα εσώρουχα μέχρι και το τελευταίο φυλλαράκι, οι κήποι χυδαία ξαπλώθηκαν τον Ιούνη. Βγήκα…
Mετά απ’ αυτά λοιπόν, τους πήρα πλέον στη σειρά, αν και το ένιωθα και λυπόμουν και φοβόμουν ότι γινόμουν αντιπαθής, ωστόσο φρονούσα πως είναι ανάγκη πάνω απ’ όλα…
