Άννα Πετρίδου: Το σεντ
Μπροστά πηγαίνουν οι συγγενείς με βήμα αργό. Τέσσερις άντρες με τις παλάμες τους ακουμπούν την κάσα, που στηρίζεται στους ώμους τους. Ακούγεται ένα σύρσιμο από τα βήματα. Με το χέρι…
Μπροστά πηγαίνουν οι συγγενείς με βήμα αργό. Τέσσερις άντρες με τις παλάμες τους ακουμπούν την κάσα, που στηρίζεται στους ώμους τους. Ακούγεται ένα σύρσιμο από τα βήματα. Με το χέρι…
«Όπως ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Ευμάρειας, όλοι οι συνταξιούχοι θα πάρουν άμεσα ένα έκτακτο επίδομα της τάξεως των 300 ευρώ», δήλωσε περιχαρής ο δημοσιογράφος Γιώργος Μυτιάς, λουσμένος στο φως,…
Είχε δυο χρόνια να κατέβει για διακοπές στο νησί. Οι σπουδές του τον κρατούσαν στην Αθήνα. Δύσκολο πράμα να σπουδάζεις ιατρική και να δουλεύεις. Το χειμώνα σχολή, στις διακοπές ντελιβεράς…
Από παλιά είχε μανία με τα χρυσόψαρα ο Αγάπιος. Τα χάζευε και τα μελετούσε με τις ώρες. Στις φωτογραφίες από τις εγκυκλοπαίδιες. Στις λιμνούλες με τα συντριβάνια των πάρκων. Στους…
Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά, και στάθηκε κάτω από τη μακρόστενη σκιά, ενός κυπαρισσιού. Τι διαφορετικό άγγιγμα, στο δέρμα, που έχει κάθε σκιά. Ο Γιώργης, ήταν όμορφος μα άβουλος. Και…
Θυμάσαι; Τα ματάκια σου γεμάτα απορία κοίταζαν τα πόδια εκείνων που πατούσαν το νοτισμένο χώμα από το πέρασμα μιας απογευματινής ανοιξιάτικης μπόρας. Κούνησες χαρούμενο την ουρά σου, ‘είμαι κι…
Είμαι η Φρίντα. Με φωνάζουν κουτσοφρίντα, αλλά τους γράφω! Για την ακρίβεια τους ζωγραφίζω. Στα μπατζάκια μου ό,τι κι ας πούνε... Εγώ, είμαι εγώ! Κι εδώ, δίπλα μου είναι η…
Ο Τάσος όρθιος μπροστά στο παράθυρο, κρατώντας ένα κρυστάλλινο ποτήρι, αγγίζει το πόδι της Φραγκίσκας με το δικό του. Μπλέκει το χέρι του στα μαλλιά της, χώνει το κεφάλι του…
Σε κάθε αλλαγή εποχής, κατά το ταξίδι των ρούχων από τα πάνω προς τα κάτω ντουλαπικά πατώματα κι από εμπρός προς τα πίσω, στα συρταρένια ... αχανή βάθη, που παλεύω,…
Στεκόταν εκεί, στο σταθμό του τραίνου και τον έβλεπε να μπαίνει στο πέμπτο βαγόνι , κρατώντας από το χέρι την άγνωστη γυναίκα, που καθόταν, πριν από λίγή ώρα, στο παγκάκι…
Κάθε πρωί έπαιρνε τηλέφωνο την ξαδέλφη της, την Ουρανία να την ξεματιάσει. Της μιλούσε ασταμάτητα κι εκείνη την άκουγε υπομονετικά χωρίς να λέει κουβέντα. -Άσε ρε Ουρανία, κάθε μέρα αυτό…
Έβγαζε μόνο φθόγγους, αλλά, μαζί με επιδέξιες κινήσεις, σου έδινε να καταλάβεις και με το παραπάνω, αυτό που ήθελε να πει. Αεικίνητη. Ποτέ δεν στεκόταν για πολύ ώρα στο ίδιο…