Charles Beaudelaire – Paul Verlain: Δυο ποιήματα – Απόδοση: Φάνης Κωστόπουλος
Charles Beaudelaire Το κρασί του δολοφόνου (απόσπασμα ) H γυναίκα μου νεκρή∙ είμαι λεύτερος! Μπορώ να πιω όσο τραβάει η ψυχή μου. Όταν στο σπίτι γύριζα απένταρος, Απ’…
Charles Beaudelaire Το κρασί του δολοφόνου (απόσπασμα ) H γυναίκα μου νεκρή∙ είμαι λεύτερος! Μπορώ να πιω όσο τραβάει η ψυχή μου. Όταν στο σπίτι γύριζα απένταρος, Απ’…
Στην Ανθούλα Δανιήλ Τα ποιήματα, τα οποία αντιστέκονται κάθε φορά που επιχειρούνται ακόμη και οι μεθοδικότεροι των σχολιασμών τους από έγκριτους ερμηνευτές, ανήκουν προφανώς στην κατηγορία που περιλαμβάνει…
Τροπική βροχή Είναι πολλή δεν την κρατούν οι μαστοί τ’ ουρανού στάζουν ευχέρεια, στάζουν ευδαιμονία παντού, από παντού χορτασμένη δεν μιλάει για πληθώρα ή στέρηση για ουρανούς που δεν…
Μισή αρχοντιά Καθαρίζω τον καθρέφτη της μνήμης. Τρίβω δυνατά με απορρυπαντικό για τα άλατα, δεν αρκεί το άλλο, το γνωστό για τα τζάμια. Το είδωλό σου, θαμπό αρχικά, απομακρύνεται τελείως,…
Στο καφενείο ο παπάς κι ο δάσκαλος έπιναν καφέ σκυφτοί κι αμίλητοι, γεμάτοι θλίψη. Στους δρόμους γκλιγκάνιζαν οι κουδούνες, σφύριζαν οι κουδουναραίοι. Όλη τη μέρα πετάγονταν από γωνίες και τρομοκρατούσαν…
94D οὔ μ᾽ ἔτι, παρσενικαὶ μελιγάρυες ἱαρόφωνοι, γυῖα φέρην δύναται· βάλε δὴ βάλε κηρύλος εἴην, ὅς τ᾽ ἐπὶ κύματος ἄνθος ἅμ᾽ ἀλκυόνεσσι ποτήται νηδεὲς ἦτορ ἔχων, ἁλιπόρφυρος ἱαρὸς ὄρνις. Δε…
Οι χρήσεις της θλίψης (στον ύπνο μου ονειρεύτηκα αυτό το ποίημα) Κάποιος που αγαπούσα μου’ δωσε κάποτε ένα κουτί όλο σκοτάδι Μου πήρε χρόνια να καταλάβω Ότι κι…
(…) Γιατί θα ’πρεπε να τιμούμε αυτούς που πέθαναν Περισσότερο απ’ αυτούς που πεθαίνουν; Δεν γίνεται να χτυπάμε την καμπάνα ανάποδα Ούτε είναι ξόρκι Να καλούμε το φάντασμα ενός Ρόδου.…
Ναυσικά (Οδύσσειας ν 197-187) Μικρόψυχοι, μικρόμυαλοι θεοί! Αυτός της θάλασσας, αν και προστάτης μας, μια μέρα θα μας τιμωρούσε, σύμφωνα με τον μυστικό χρησμό. Κι αυτό, μονάχα γιατί εμείς, θεοσεβείς,…
Η θλίψη σου (και η πρόοδός της) Πρώτα σε σκουντάει απαλά στον ώμο Κάποιος κοιμάται στα χαρτόκουτα Ένα γατάκι, τυφλό, παρατημένο στο διάζωμα ενός γρήγορου αυτοκινητόδρομου Η θλίψη σού δίνει…
Το «Εγκώμιο της Σκιάς» του Junichiro_Tanizaki ήταν η πρώτη αυθεντική γιαπωνέζικη ανάμνηση που μπορώ, αμυδρά να θυμηθώ. Ήταν μια έκδοση (μάλλον) σε βίπερ που εκείνα τα χρόνια γνώριζαν μεγάλη άνθιση.…
Είναι γνωστό πως η συχνή χρήση φθείρει. Αν για παράδειγμα φοράς ένα ρούχο καθημερινά, είναι βέβαιο πως στο τέλος γίνεται κουρέλι. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί και με την περί ης…