Η ΝΥΧΤΑ ήταν τρομαγμένη τα πεζοδρόμια χαρακωμένα σε κάθε γωνιά παραμόνευε το άγνωστο σε κάθε βήμα μια λέξη αυτή η άγνωστη λέξη . DIE NACHT war erschrocken, die Bürgersteige zerkratzt,…
Τον Γενάρη του 1945, όταν ο χιτλερικός πόλεμος κόντευε να τελειώσει, μια αγρότισσα στα μέρη της Θουριγγίας, ονειρεύτηκε πως τη φώναξε ο γιος της από το χωράφι και, βγαίνοντας μισοζαλισμένη…
Το χώμα ως υλικό Παραδεχθείτε πως τα μάτια Είναι ό, τι γυάλινο διαθέτουμε Βεβαίως η μύτη Αποκαλύπτει – λεν – το χαρακτήρα Κι οι μαλακές γραμμές στα χείλη Την φυσική…
«Απεβίωσε», ήταν σημειωμένο με αδιάφορα, άτσαλα γράμματα, που γυάλιζαν ακόμα νωπά, στο χοντρό πράσινο βιβλίο του νοσοκομείου. Στην ίδια επίσης γραμμή μπορούσε κανείς να διαβάσει: 2ος όροφος, δωμάτιο 12, αριθμός…
Όχι πίσω από θάμνους, πίσω από την εφημερίδα El Sol κάθομαι και δεν διαβάζω. Ωστόσο, από τον αμερικάνικο τύπο, μπορεί να συμπεράνει κανείς, ότι οι φοιτητές σταμάτησαν τις απεργίες, ο…
Τρίτη μέρα (Στον πατέρα μου) Μια κίτρινη πεταλούδα άνοιξε τα φτερά της και μαζί ανοίξανε τα μάτια μου. Και είδα τότε πραγματικό σκοτάδι. Είδα το νερό να τρέχει παντού και…
Η σκοτεινή μιλά για φως ( Στην Γκέτρουντ Κόλμαρ* ) Καθηλωμένη στο σπίτι απ΄όπου δεν βγαίνει κανείς ζωντανός. Το σπίτι ονομάζεται «εβραϊκό» κίτρινο αστέρι σημαδεύει το σπίτι του…
Στο Φάλουν της Σουηδίας, πριν από περίπου πενήντα χρόνια, ένας νεαρός ανθρακωρύχος φίλησε την όμορφη νεαρή μνηστή του λέγοντας: «Μα την αγία Λουκία, τον έρωτά μας θα ευλογήσει χέρι παπά.…
Μεγάλη Άρκτε, κατέβα, δασύτριχη νύχτα, θυσανωτό αγρίμι, με γερασμένα μάτια, αστροκέντητα. Στο ουράνιο ρουμάνι ανοίγουν δρόμο τα ίχνη σου λάμποντας με νύχια αστέρινα. Σε επιφυλακή εμείς για τα κοπάδια, μα…
Στα πίσω χρόνια, που οι αθάνατοι θεοί ανεβοκατέβαιναν σχεδόν καθημερινά από τον Όλυμπο και δεν περνούσε μέρα να μην παίξουν, να γλυκοκοιτάξουν ή να σκανδαλίσουν θνητό, ζούσε στο άστυ των…
Όταν οι άλλοι ετοιμάζονται τα Σάββατα το απογευματάκι να πεθάνουν βαρώντας κόρνες ως χαρμόσυνες αναγγελίες γάμων στις εθνικές, εγώ έχω ξωμείνει από καφέ στο ακατάστατο διαμέρισμα μου. Ρίχνω, λοιπόν, αξύριστος…
Στη γωνία μιας κάμαρης ήταν ακουμπισμένο ένα ξίφος. Η ανοιχτόχρωμη, χαλύβδινη επιφάνεια της λεπίδας του, στο άγγιγμα των αχτίνων του ήλιου, έβγαζε μια λάμψη κοκκινωπή. Περήφανο το ξίφος κοίταξε ολόγυρα.…
