Κατίνα Βλάχου: Φέτος, Χριστέ μου…
Φέτος δε χρειάζεται να σταυρωθείς πάλι Εσύ Χριστέ μου. Άλλοι πολλοί σταυρώνονται πιο αθώοι κι από Σένα. Μικρά παιδιά από σφαίρα από πείνα κι από δίψα…
Φέτος δε χρειάζεται να σταυρωθείς πάλι Εσύ Χριστέ μου. Άλλοι πολλοί σταυρώνονται πιο αθώοι κι από Σένα. Μικρά παιδιά από σφαίρα από πείνα κι από δίψα…
Οι έρωτες στη ζωή ενός ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, ποικίλουν. Και το αντικείμενο των ερώτων τους δεν είναι πάντα και απαραίτητα ένας άλλος άνθρωπος. Άλλωστε, πόσους ανθρώπους να προλάβει κανείς να…
«Θα υπάρχω». Τίτλος που τολμά -ή προσδοκά;- την βεβαιότητα ενός μέλλοντος διαρκείας. Μια λεπτεπίλεπτη λιβελούλα με αραχνοΰφαντα φτερά κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου κάτω από τον τίτλο «Θα υπάρχω». Το…
Λίγες ταπεινές λέξεις, ως αντίστιξη στο μεγαλείο του θεάματος. Ταπεινές, σε αναγνώριση της υποκριτικής δεινότητας της πρωταγωνίστριας αλλά και των συμπρωταγωνιστών. Ταπεινές, καθώς δεν μπορεί κανείς παρά να…
Πριν από δυο περίπου χρόνια, γνώρισα την Παρασκευή Ακριτίδου, φιλόλογο και συγγραφέα πολλών βιβλίων, ποίησης κυρίως με ιδιαίτερη επίδοση στο χάικου. Γίναμε φίλες, αν και δεν έχουμε ακόμα βρεθεί από…
Έλειψα ένα μήνα από το σπίτι μου. Ήμουν αλλού αλλά κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους της οικογένειας. Συνάντησα παλιούς φίλους και έκανα καινούργιους. Έμεινα σε απρόσωπα RBB και φιλοξενήθηκα στη ζεστασιά…
ION FESTIVAL, Bίλα Κεφαλομάντουκο, Κέρκυρα, Νοέμβρης 2023 Το βλέμμα της Άσπας Μικάλεφ με είχε γοητεύσει για πρώτη φορά πριν από περίπου δέκα χρόνια, στην ατομική της έκθεση στην Corfu…
Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της Τέχνης είναι η μετουσίωση των τραυμάτων. Προσωπικά, συλλογικά, κοινωνικά και ιστορικά τραύματα μέσα από την δημιουργική διαπραγμάτευση του καλλιτέχνη θεραπεύονται, καθώς διευρύνεται ο ψυχικός…
Δύο φίλες ζωγράφοι σε μια όχι συνηθισμένα «κοινή έκθεση». Δεν ξέρω αν οφείλεται στο «θηλυκού γένους» ή στο «φιλικού είδους» των δημιουργών, που η έκθεση των Μαρίας Κρίγκα και Παναγιώτας…
Η Ζάκρος μας μάγεψε. Ένας τόπος όπου η ιστορία μοιάζει να μην έχει ορισμένη αρχή αλλά να χάνεται στα βάθη των παρελθόντων καιρών. Ένας τόπος που μοιάζει να επιμένει και…
Με άλλους πενήντα στο μέλλον ταξιδεύει μ’ ευθύνη άλλου Αυτοδιασπάται στα πίξελ της οθόνης η μοναξιά του Πληκτρολογώντας το χάος ψηλαφούνε τα δάχτυλά του Φεύγει το «τώρα» σπάει η επίγνωσή…
Αυτό μόνο Ρούχο παλιό το σώμα με στενεύει. Κουρέλι η ψυχή μου και παγώνω. Ζωή σε στάση που όλο λιγοστεύει. Να κλάψω θέλω τώρα‧ αυτό μόνο. Σάπιος ο κόσμος θάνατο αναδίδει.…