Πάλλεται το μαχαίρι, ανεβαίνει, περιίπταται Αλλάζει ξαφνικά κατεύθυνση Στέκει, στοχεύει, εφορμά, καρφώνεται στο κέντρο Πάλι στο κέντρο των κύκλων των αθέατων Δονείται, ζζζννν Δεν έπρεπε να κοιτάζω τόσο…
Μελάνι Νύχτα Κλείνεις το φως και όλα συνεχίζουν να υπάρχουν Ορφανά όπως εσύ στο διπλανό δωμάτιο. Έξω Το σπλαχνικό σκοτάδι Μελάνι νύχτα χύνεται Ωκεανός ενώνοντας Νεκρούς και…
Αγαπώ την ποίηση. Με τα μυστικά και τα ψέματα της. Στα βαθιά και τα αβαθή της. Την αγαπώ δηλαδή όπως αγαπάνε οι άντρες τις μοιραίες γυναίκες. (Ε, ναι, η Ποίηση…
Αιώνες, συνεχίζουν ήσυχα, συντεταγμένα να ’ρχονται τα κύματα Λάθρα απ’ τις απέναντι ακτές, εκείνης Της κάποτε Παγγαίας- Πολλά έχουνε να δηλώσουν, μπλε αμύθητο Τεράστια αποθέματα ψυχών- Θα ελεγχθούνε όλα στη…
«Ἕνα βιογραφικὸ σημείωμα πρέπει, ἀφοῦ γραφτεῖ, νὰ μείνει ἐπ᾿ ἀρκετὸν καιρὸ κρεμασμένο στὸν ἀέρα ἀπὸ ἕνα τσιγκέλι αὐστηρότητας, ὥστε νὰ στραγγίξουν καλὰ τὰ στερεότυπα, οἱ ὡραιοποιήσεις, ἡ ρόδινη παραγωγικότης καὶ…
Μια φορά ήταν μια αναρχοαυτόνομη ομάδα απαντήσεων με κοινό σημείο το ότι όλες, σε κάποια δύσκολη στιγμή, για τον άλφα ή βήτα λόγο, είχαν χάσει επαφή με τις ερωτήσεις τους…
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα θηλαστικό τετράποδο, τριχωτό και παμφάγο, το οποίο εμφανίστηκε στον πλανήτη γη μάλλον εξαιτίας κάποιου σφάλματος της εξέλιξης ή κάποιου ατυχούς πειράματος (επικρατέστερη θεωρία).…
Νοτιάς, αέρας Απριλιάτικος σηκώνεται Απ’ τα νερά, σχεδόν γαλάζιος Από τα δάση, σχεδόν πράσινος Αόρατος, αθόρυβος Κουφός αέρας σ’ ένα στρόβιλο Θορύβους φορτωμένο, ήχους Όλους τους ήχους ζωντανών και πεθαμένων…
Οι ποιητές είναι σαν τα άρρωστα παιδιά που τα τάζουν οι μάνες τους στην Παναγία (έλεγε ο ίδιος). Ήμουνα ένα κίτρινο πουλί / σαν αυτά που ζωγράφιζε / ο…
Γεμίζει νύχτα το παράθυρο αδειάζει ο θόλος Έλα λοιπόν, αρχίζει, πρόσεχε, να γράφεται το ποίημα: Ορίζεται πρώτα μια έκταση μικρή Μετά, το σύμπαν Ενώνοντας από τελεία σε τελεία τον…
ΠΟΙΗΜΑ Σύλληψη του ασύλληπτου, η μάταιη Με άγριο Το κάλεσμα του άλλου κυνηγού στα σωθικά Δόλωμα, πείνα, θήραμα Δόκανο εγώ Τι αντικρίζω τώρα, τι με κοίταξε Τι με κατέχει,…
ΕΛΥΤΗΣ (2/11/1911-18/3/1996) «Καλησπέρα» τραύλισα με φωνή εντόμου. «Μοιάζεις με τον Ρεμπώ» μου είπε με ολύμπιο χαμόγελο και μου έδωσε το χέρι. Ένιωσα να κοκκινίζω κολακευμένη, το ανόητο ον. Ώστε συνέκρινε…
