Τάκης Γεράρδης: Ο τελευταίος μου φίλος
…στο παγκάκι, μπροστά από την είσοδο του σχολείου. Γεια. Πώς είσαι; Γεια, καλά αλλά έχω νεύρα. Γιατί μωρέ; Τι σου κάνανε; Περίμενα στη στάση πολύ ώρα και δε πέρασε. Βλαστήμησα…
…στο παγκάκι, μπροστά από την είσοδο του σχολείου. Γεια. Πώς είσαι; Γεια, καλά αλλά έχω νεύρα. Γιατί μωρέ; Τι σου κάνανε; Περίμενα στη στάση πολύ ώρα και δε πέρασε. Βλαστήμησα…
Λευκό τετράγωνο τραπέζι με γυάλινη επιφάνεια και από κάτω συρτάρι με διακριτά χωρίσματα. Αγορασμένο κάποτε από το ΙΚΕΑ για να στηθεί στο κέντρο, του κατάδικού της, επιτέλους δωμάτιου. Θα…
Συχνά με επισκεπτόταν τις μεταμεσονύχτιες ώρες ο πατέρας μου. Τον έβλεπα στα όνειρά μου. Όμως αυτή η φορά ήταν διαφορετική. Δεν κοιμόμουν, βρισκόμουν στο γραφείο, όταν σώθηκε το λάδι από…
Κυριακή απόγευμα, άνοιξη, λίγο πριν το ’60. Τελειώνω όπως, όπως τα γραψίματα και τα διαβάσματα της Δευτέρας, γιατί λαχταράω να πάω μια βόλτα με το καινούργιο μου ποδήλατο. Είναι, ένα…
Μεσάνυχτα. Κατέφθασαν γρήγορα στο δημόσιο νοσοκομείο με το ΕΚΑΒ. Απέξω από τα βαμμένα ως τη μέση τζάμια μόνο κάτι στίγματα τα φώτα, καθώς ανέβαιναν έλαμπαν στην Κυριακάτικη νύχτα, πρώτα στο…
Αυτή την έλεγε αλόγα. Αυτός την έβλεπε νταρντάνα και του έτρεχαν τα σάλια. Κι εκείνη έδινε σημασία μόνο στις κριτικές που την κολάκευαν. Είχε γυρίσει την πρώτη της, όπως νόμιζε…
Τέσσερα Μπανανιές, φοίνικες και μονστέρες. Ξωτικά πουλιά με πολύχρωμα πούπουλα. Ράμφη παράξενα, μακριοί λαιμοί και ουρές σαν βεντάλιες. Στον αριστερό τοίχο όμως, δίπλα στην μπαλκονόπορτα, ήταν σχισμένη η ταπετσαρία. Μια…
Επτά χρόνια αργότερα σ’ ένα σπίτι των νεκρών αδειάζουν οι δήμιοι του χτες το χρυσό ποτήρι. Ιγκεμπορ Μπάχμαν 1. Σαν έφυγε από τις Σάρδεις ο Κύρος, εμπιστεύτηκε τον…
Πάντα τη μνημόνευε στα χαρτάκια υπέρ αναπαύσεως. Με τον σταυρό πάνω. Για τους κεκοιμημένους. Όλα τα ψυχοσάββατα. Φιγούρα των παιδικών της χρόνων. Απέναντι από το πατρικό της έμενε σ’ ένα…
Λασίθι, ένα βαθύ, χτιστό πηγάδι ο τόπος, μα δεν είναι μόνο αυτό, είναι και μια μεγάλη νερομάνα στο πιο ψηλό δώμα της Κρήτης. Οροσειρές και λόφοι σε κύκλιο χορό, να…
Οι βαθιές αυλακιές των ρυτίδων της όλο και βάθαιναν στη σπουδή του χρόνου. Κι εκείνη… Αχ, εκείνη είχε μια σχέση μίσους στα όρια της εμμονής με τους ‘παραμορφωτικούς’ όπως ισχυρίζονταν…
Εκεί την γνώρισε, στην πανηγυρική γιορτή του Αϊ-Γιώργη, προστάτη του ομώνυμου γειτονικού χωριού. Έπαιρνε και ο ίδιος μέρος στο θεατρικό δρώμενο της αναπαράστασης της νίκης του Αγίου πάνω στο χθόνιο…