Θωμάς Μπεχλιβάνης: Ζώνη ενδιαφέροντος
Μα και βέβαια ενδιαφερόμαστε για τα δεινά του κόσμου, τους πολέμους, τη φτώχια, την πείνα, τις αρρώστιες… Και μεις μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ζούμε. Αλλά να, με τόσες συμφορές,…
Μα και βέβαια ενδιαφερόμαστε για τα δεινά του κόσμου, τους πολέμους, τη φτώχια, την πείνα, τις αρρώστιες… Και μεις μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ζούμε. Αλλά να, με τόσες συμφορές,…
Αν πρέπει να πεθάνω εσύ πρέπει να ζήσεις να πεις την ιστορία μου να πουλήσεις τα υπάρχοντά μου ν' αγοράσεις ένα κομμάτι ύφασμα και λίγο σπάγκο (λευκό με μια μακριά…
ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ Ήμουν ένα αγόρι και είχα χάσει τις σχολικές εργασίες μου χαρτιά με αριθμούς και νούμερα γεμάτα μουτζούρες και υπογραμμίσεις, Έψαχνα τα χαρτιά μου περήφανος…
Ζύγισε στην παλάμη του το βότσαλο, ύστερα το χάιδεψε· μα, τι παράξενο του θύμιζε τη ζωή του έτσι, λεία κι ακύμαντη κι αυτή χωρίς προεξοχές και προστριβές χωρίς ανατάσεις και…
κατοικούσα με τις αράχνες και τους σκορπιούς σε βάραθρο μέσα και σπήλαιο κατοικούσα γαίης μόνος σταλαγμός οι άλλοι δεν ήξεραν τίποτα και τα παιδιά στις καφετέριες συζητούσαν για ποδόσφαιρο…
(...) Η μητέρα (Σε λίγο, μια μητέρα μπαίνει από το χολ του μέσα χρόνου. Κάτι αφήνει, κάτι παίρνει. Ταχτοποιεί με σίγουρες μικρές κινήσεις στον αέρα τους μικρούς εκρηκτικούς μηχανισμούς.…
Ακούω πάλι τη βοή της πόλης και του πολέμου την αντήχηση Μα εδώ που μπήκα στα στενά δύσκολα την έξοδο θα ’βρω Φιδοσερνάμενος λαβύρινθος με τύλιξε Σκοτάδι με μικρές αναλαμπές…
Η ΒΡΟΧΗ Η κόκκινη βροχή ήταν γυναίκα άνδρες κορμοί στον παγωμένο κήπο κλαδιά τα χέρια τους που δέονταν, εκείνη έπεφτε κι η φλούδα τους μαλάκωνε έπαιρνε χρώμα ανθρώπου σαν…
Απέρριψε τα γυάλινα γοβάκια και την ασήκωτη εσθήτα της με τη ζωγραφισμένη γη, τον ουρανό, τη θάλασσα. Με βέλη, καρφωτά στην πλάτη, τράπηκε σε φυγή κι επέζησε. Με τις κατάρες…
Μια μπουκίτσα ''αγκαλιά'' Βούτηξα και πάλι στα νερά με τις βαρειές σκιές, που απλώνονται σαν ζελέ και να κολυμπήσεις δεν σ' αφήνουν... Ενώ είμαι, εκ κατασκευής, φτιαγμένος να αεροπλέω, γλιστρώντας, στον…
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ Σε τούτες τις ξέσκεπες και ανώνυμες ημέρες, με τις αντιφάσεις, τους ισχυρισμούς και τις αναδρομές, η σιωπή του καθενός έχει μορφή και χρώμα στο στίγμα της…
Μια βουκαμβίλια γυμνή τεντώνεται αρχές του χρόνου και στο παράθυρο σκύβει να δει τον Φύλακα κείνον που κουβαλά τη θάλασσα νυχτέρι κάνει ως την αυγή ψήνει τις σκέψεις μ΄ αλάτι…