Ελένη Ε. Νανοπούλου: ΤΗΣ ΑΜΜΟΥΔΙΑΣ ΤΟ ΧΕΡΙ
1. Εκείνο το δύσκολο καλοκαίρι που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ-δηλαδή να διαβάσω, είδα τα χέρια της αμμουδιάς. Ξεφύλλιζα ένα περιοδικό μήπως βρω κάτι ενδιαφέρον. Ούτε κι αυτό κατάφερα. Είχε ανοίξει…
1. Εκείνο το δύσκολο καλοκαίρι που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ-δηλαδή να διαβάσω, είδα τα χέρια της αμμουδιάς. Ξεφύλλιζα ένα περιοδικό μήπως βρω κάτι ενδιαφέρον. Ούτε κι αυτό κατάφερα. Είχε ανοίξει…
Όταν οι άλλοι ετοιμάζονται τα Σάββατα το απογευματάκι να πεθάνουν βαρώντας κόρνες ως χαρμόσυνες αναγγελίες γάμων στις εθνικές, εγώ έχω ξωμείνει από καφέ στο ακατάστατο διαμέρισμα μου. Ρίχνω, λοιπόν, αξύριστος…
Σ’ ένα χωριό κάπου στους πρόποδες της Γκιώνας πριν λίγα χρόνια Η 80χρονη μαυροφορεμένη θεια1-Αγγέλω έβοσκε σε μια πλαγιά του βουνού τις φιλενάδες της, τις γίδες,2 τη Λιάρα, τη…
Από τότε που τον πρωτογνώρισα μέχρι και σήμερα, πατημένα πια τα εξήντα, παραμένει ένας όμορφος και καλοστεκούμενος άντρας. Ψηλός, στεγνός, με καστανόξανθα μαλλιά, λίγο ασπρισμένα και πάντα με μακρύ μουστάκι.…
Στην οδό Σωκράτους, κοντά στο Δίπορτο, και στην Αρμοδίου και κυρίως στην Αθηνάς προς την Ομόνοια έχουν ανοίξει κάμποσα παλιατζίδικα. Πάω και χαζεύω, συχνά. Δεν είναι καθόλου αντικερί, με διαλεγμένα…
Είμαι παιδιόθεν αφοσιωμένος στην τέχνη της γραφής. Μόλις έμαθα και τα 24 γράμματα, άρχισα αμέσως να γράφω λογοτεχνία, καθώς ήταν η μόνη μοναχική ενασχόληση που δεν ενοχλούσε κανέναν: ούτε έκανε…
Το αμπέλι μας το είχε φυτέψει και αναστήσει ο παππούς, ο πατέρας της μητέρας μας. Δεν ήταν μεγάλο, ήτανε όμως πολύ καρπερό. Είχε διαφόρων ειδών κλήματα, ροδίτες, μοσχάτα, κέρινα κ.ά.…
Γύρισε το βαρύ κλειδί στην κλειδαριά, έτσι απλά, όπως έκανε κάθε μέρα όταν κλείδωνε για να πάει στις δουλειές της, να φέρει νερό από την πηγή στη βάση του χωριού, κατηφορίζοντας…
Τήν 4η Ἰουλίου 2043, ἀνήμερα τῆς ἐθνικῆς γιορτῆς, ὁ ἀστυνόμος Μπίκας, ἀποσυρμένος ἐδῶ καί χρόνια ἀπό τήν ἐνεργό ὑπηρεσία, κλήθηκε ἀπό μιά παλιά συνάδελφό του γιά νά διερευνήσῃ τήν ὑπόθεση…
Κόντευε να βραδιάσει όταν πάρκαρα το αυτοκίνητο μου έξω απ’ το πατρικό μας σπίτι. Τα γκρίζα σύννεφα που απλώνονταν απ’ το πρωί στον χειμωνιάτικο ουρανό πύκνωσαν, βάρυναν και έφεραν μαζί…
μια φορά κι ένα καιρό χωρίς ιμέιλ σκάιπ έξυπνα τηλέφωνα χωρίς καν υπερατλαντικές πτήσεις Άνοιξη 1952. Την ησυχία του πρωινού ξαφνιάζει το κουδούνισμα. Ζωηρό. Τρεις φορές. Τρέχω…
Συνοψίζοντας, λοιπόν, τα όσα εξετάσαμε, μπορούμε να πούμε ότι όλα τα δάχτυλα του Μάνθου δεν είναι ίσα – του χεριού, διότι για τα δάχτυλα του ποδιού δεν έγινε λόγος. Εξαρχής,…