Καίτη Παυλή: Συγκάτοικοι

Τούτες τις μέρες της Άνοιξης που γίναμε αίφνης τρεις κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, περπατώ σε τεντωμένο σκοινί καθημερινά. Σιγανοπερπατώ, κινούμαι σιωπηλά, αναστέλλω κάθε επιθυμία για ωραίες απολαύσεις. Πώς να ισορροπήσω…

0 Comments

Καίτη Παυλή: Το πρόβατο  

Το πρόβατο, πολύ μεγαλόσωμο με κάτασπρα τα σγουρά μαλλιά του και ζωηρό το προβατίσιο βλέμμα του, σχεδόν χαμογελούσε σαν άνθρωπος και φαινόταν ευτυχισμένο μέσα στο πλούσιο ψηλό γρασίδι. Μέχρι τα…

0 Comments

Καίτη Παυλή: Dictator Covid -19

Πού εμφωλεύεις πάλι σήμερα μικρό, μικρότατο ον, αόρατο, απειροελάχιστο και απεχθές; Ήσουν στο πέτο του φίλου που με οικειότητα ακούμπησα,  ξεχνώντας τις εντολές; Ή μήπως εμφωλεύεις στον «άρτον τον επιούσιον»…

1 Comment

Θοδωρής Τσαπακίδης: Η Ιστορία της ατιμίας

 "Τι κάνετε που είναι τόσο ενδιαφέρον σ’ αυτό το μεταπτυχιακό; Ο Μάριος είναι ενθουσιασμένος. Δουλεύει μέχρι τα ξημερώματα. Κλείνεται στο γραφείο του και δεν βγαίνει. Τι σας κάνουν εκεί πέρα;"…

0 Comments

Βίκτωρ Μπιλίμπιν: Εγώ και ο αστυνόμος της γειτονιάς Μετάφραση: Ελένη Κατσιώλη  

Γνωριστήκαμε τυχαία: για να πω την αλήθεια με επισκέφτηκε μια ώρα που δεν ήταν καθόλου ευχάριστη για επισκέψεις. Ωστόσο, ήμασταν αμοιβαία πολύ ευγενικοί: του έδειξα φιλόξενα το διαμέρισμά μου ακόμη…

0 Comments

Γκένριχ Βενιαμίνοβιτς Σαπγκίρ, Η Βίκα  -Μετάφραση: Ελένη Κατσιώλη

Σπείρανε τη Βίκα. Γεννήθηκε στοργική, τρυφερή, προσκολλημένη, με μάτια μπλε του αζουρίτη. Ένας καημός μόνο -δεν θέλει να παντρευτεί η Βίκα. «Φοβάμαι,θα τυλιχτώ και μετά δεν θα ξετυλιχτώ». Ήρθε ένα…

0 Comments

Κώστια Κοντολέων: Ένα λευκό τούλινο φουστάνι πόσο όμορφα καίγεται

   Περπατούσε στη Μεξικάνικη ζούγκλα, ανάμεσα στα πανάρχαια μνημεία των Μάγια, άγγιζε τις καυτές πέτρες και ένιωθε την βαριά ανάσα της ιστορίας στις άκρες των δαχτύλων του, ανέβαινε στις πυραμίδες…

0 Comments