Γεωργία Πολυκανδριώτη: δυο ποιήματα
ΑΓΑΠΗ Η κοιλιά μου μια τρύπα ολόγυρα τέφρα θα γεννήσω ένα τέρας που το λένε Αγάπη. Επειδή σ’ αγαπώ βουτώ στο λαγούμι του πόνου βυζαίνω ραγίσματα γεμίζει το στόμα…
ΑΓΑΠΗ Η κοιλιά μου μια τρύπα ολόγυρα τέφρα θα γεννήσω ένα τέρας που το λένε Αγάπη. Επειδή σ’ αγαπώ βουτώ στο λαγούμι του πόνου βυζαίνω ραγίσματα γεμίζει το στόμα…
ΤΟ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ Όταν ο χρόνος φεγγάρι που στάζει κάθεται στην αυλή της και ράβει, αγάπα με λέει. Μέσα από το σκοτάδι βγαίνουν χιλιάδες γυναίκες που κατοικούν σε κουκλόσπιτα φορούν…
Η ΒΟΛΤΑ Έλα να πάμε μία βόλτα ραγίζει μέσα στο σκοτάδι σαν κούκλα πορσελάνινη το πρώτο φως, κάνω σκέτο καφέ καυτό αφρόλουτρο ροδάκινο στο παγωμένο σπίτι, ανάμεσα στα βρώμικα…
Η ΒΡΟΧΗ Η κόκκινη βροχή ήταν γυναίκα άνδρες κορμοί στον παγωμένο κήπο κλαδιά τα χέρια τους που δέονταν, εκείνη έπεφτε κι η φλούδα τους μαλάκωνε έπαιρνε χρώμα ανθρώπου σαν…
Η Σταχτοπούτα ζούσε στο παλάτι που είχε σχήμα εγκεφάλου, φτιαγμένο από λέξεις στεγνό στις εσοχές του. Το βράδυ με τη νυχτικιά της χόρευε σε δάση αχανή, πριν τα μεσάνυχτα επέστρεφε…
Στην προβλήτα της Σύρου γευματίζουν τέσσερις άνδρες και μία γυναίκα, όλοι τους συγγραφείς. Ακούω το κύμα που έπνιξε την Μαρίνα για το πάθος μιας χίμαιρας, το κλάμα του βρέφους που…
ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ Ο θάνατος σου περιβάλλει τα άκρα μου στέκομαι ξένος στο χορτάρι του χρόνου. Τα σπλάχνα μου σκάβει βροχή κάθομαι στο παγκάκι σκύβω το πρόσωπο γίνομαι άγαλμα που…
Ο ΠΙΕΡΟΤΟΣ Με κουπιά ο πιερότος διασχίζει τη νύχτα φοράει λευκά τα δάχτυλα φέγγουν τρυπάν το σκοτάδι. Το φεγγάρι ασημένιο στόμα του λέει «μη ξοδέψεις άλλη ψυχή, άλλο γράμμα…
I. ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ Τα μαύρα μαλλιά της σκεπάζουν το πρόσωπο τα βάτα της λίμνης στοιχειώνει η οργή η πανσέληνος αναταράζει τα πεύκα, επιστρέφει απ’ το μέλλον νεκρή, βιασμένη η λευκή…
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ Απόψε θα γεννήσω. Σε νιώθω μέσα μου να κινείσαι, σου λέω γλυκόλογα, σε αγγίζω απαλά. Οι γιατροί μου έδωσαν πέντε χρόνια ζωής. Από το δωμάτιο του νοσοκομείου…
ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ Ξεφυλλίζω την εφημερίδα και τα γράμματα μοιάζουν με ραγισμένα σύννεφα που ξεγλιστράνε ο κόσμος μέσα μου φυλλοροεί, καθόμαστε με τη γυναίκα μου στον κήπο φυσάει…
ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ… Ένα διάφανο πόμολο που γυρίζει στον κήπο η Εύα, μια λέξη που στάζει κατακόκκινο αίμα, η μακριά ηδονή του πρωινού ουρανού, ένα κοριτσάκι που ζωγραφίζει το Όμικρον,…