Φάνης Κωστόπουλος: Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
Ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία είχε καταλάβει καλά πως το μυστικό για τα καλά γερατειά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά. (…
Ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία είχε καταλάβει καλά πως το μυστικό για τα καλά γερατειά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά. (…
Μια πορεία από τον έρωτα στον θάνατο Άδης και Διόνυσος είναι το ίδιο. (Γ. Σεφέρης, Μνήμη β΄) Μου έχεις χαρίσει έναν σχέδιο με κάρβουνο του…
‘‘TO BΥΡΩΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ’’ Σταματήστε πια να διαβάζετε και να ξαναδιαβάζετε το “ Ένα δικό σου δωμάτιο”. Διαβάστε τα “Άπαντα”της Άβα Γκάρντνερ. Ph. R. “Sabbath’s Theater’’ …
Η μανία μου ν’ αναζητώ παλιές μορφές ζωής σε παλιά και ξεχασμένα, στις μέρες μας, βιβλία με ανάγκαζε, τις αξιοθύμητες εκείνες παρισινές μέρες, να επισκέπτομαι συχνά, τα συννεφιασμένα πρωινά…
Με αφορμή την 9η Φεβρουαρίου, παγκόσμια ημέρα της ελληνικής γλώσσας, θ’ αναφερθώ σε κάτι που παρατήρησα για εμάς τους Έλληνες και τη γλώσσα μας, ξαναδιαβάζοντας τους Αθλίους του Ουγκώ.…
Μια χαψιά θα μας κάνει η τεχνητή νοημοσύνη κι ο αλγόριθμος, σκέφτεται διαβάζοντας στις εφημερίδες τα τελευταία επιτεύγματα που θα κάνουν τη ζωή αγνώριστη. Παλιά ήταν η εμμονή της να…
Τρία χρόνια μετά τον πρώτο θεατρικό του μονόλογο "Αυτοκράτωρ Αδριανός", ο Χρήστος Λιακόπουλος επανέρχεται με το νέο έργο του "Προμηθέας Εσταυρωμένος". Η παράσταση στοχεύει να καταδείξει τον συνεχή αγώνα του…
«Μια στερεοτυπική φάρσα από κουρασμένες λέξεις» Έτσι χαρακτηρίζουν, η Βίκυ Αδάμου και η Χριστίνα Σαμπανίκου, την παράστασή τους η οποία επιστρέφει για 4η χρονιά σε έναν ακόμη κύκλο παραστάσεων. Θέμα…
“Speak Memory…” Vladimir Nabokov Πέρασαν κι όλας τρία χρόνια, μας είχε βρει η πανδημία, τότε που ο Παναγιώτης Δαραμάρας, γείτονας στην παλιά μου γειτονιά, μου συστήθηκε και με πήγε…
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΜΑΖΙ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΧΩΡΟΣ ΟΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΩΡΟΙ ΜΑΖΙ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΟΠΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΡΟΝΟΙ ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΥΝ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΗ.[...]…
Όλοι γνωρίζουμε την σουρρεαλιστική εικόνα, ένας άνθρωπος μόνος του μέσα στο έρημο τοπίο να μιλάει, να φωνάζει, να γελά, να κλαίει, να χειρονομεί, να κάνει γκριμάτσες αποδοκιμασίας ή να σκάει…
Όλο το Κομπραί και τα περίχωρά του, όλ’ αυτά που παίρνουν μορφή και υλική υπόσταση, βγήκαν, πόλη και κήποι, απ’ το φλιτζάνι με το τσάι μου.…