Μaurya Simon: Επετειακή Eλεγεία – Mετάφραση: Σάρα Θηλυκού
Η μητέρα μου πέθανε, αφήνοντας μια μεγάλη, ταραγμένη πνοή, τότε η αδελφή μου κι εγώ κλάψαμε, σκύβοντας το κεφάλι. Τελείωσε, είπε η Ταμάρα, αλλά τότε η Μαμά ανάσανε κοφτά…
Η μητέρα μου πέθανε, αφήνοντας μια μεγάλη, ταραγμένη πνοή, τότε η αδελφή μου κι εγώ κλάψαμε, σκύβοντας το κεφάλι. Τελείωσε, είπε η Ταμάρα, αλλά τότε η Μαμά ανάσανε κοφτά…
ΑΛΛΑΞΑ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΣΤΟ ΡΟΛΟΙ ΜΟΥ Άλλαξα τους αριθμούς στο ρολόι μου ─ ίσως τώρα ν’ αλλάξει κάτι ακόμη. Ίσως τώρα στις 2 π.μ. ακριβώς να μη σηκωθείς, μαζεύοντας…
Σκέψεις πάνω στο έργο «Το νησί με τις λέξεις που αγαπάνε» του Μάνου Κοντολέων Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι ένα νησί με ένα απάνεμο λιμανάκι όπου τα κύματα…
ALMA Ατακάμα έρημος άγουας καλιέντες το άλας της ζωής και στο βουνό το πιο ψηλό το παρατηρητήριο που το είπαν ALMA -όχι από την ψυχή μα από κάτι γράμματα…
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ. Μια ανάγνωση της ποιητικής συλλογής Στου ορόφου τον διάδρομο / μύριζε φρεσκοψημένη πάστα φλόρα, / με μαρμελάδα βατόμουρο. / Μύριζε παιδικά παιχνίδια, σχολικά εγχειρίδια,…
ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ ΑΓΑΠΗ/ ΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ “Σε αγαπώ απροσδιόριστα” είπες. Ακόμα δεν ήξερα ποιος μιλούσε σε ποιον. Είκοσι χρόνια κάποιος Σε περιμένει προσηλωμένος ίσως να ήμουν εγώ γνώριζα πως θα έρθεις.…
Σαν αστραπή –δεν προλαβαίνεις να πεις «αστράφτει» κι έχει πέσει - (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, μετφ. Διονύσης Καψάλης) …
Τόσες μέρες πέρασαν κι αυτό το κόκκινο, σαν το χυμένο ζωντανό αίμα, δε φεύγει απ’ τα μάτια μου. Λαμπρή αντανάκλαση του κόκκινου της δύσης πάνω στα τζάμια. Και το τελευταίο…
Ασυνήθιστο, τολμηρό, σκληρό χαρακτηρίστηκε από πολλούς το θέμα του προηγούμενου άρθρου μου (Περί ευπαθειών, μέρος 1ο). Η ελληνική κοινωνία αποφεύγει να συζητά το θέμα της Τρίτης ηλικίας, θέλει να το…
Βιολί και Σωτέ Βιολί και Σωτέ. Έτσι τους αποκαλούσαμε εμείς οι φίλοι , η στενή παρέα, όχι μουσικοί όλοι, τρεις μόνο, οι δυο έξοχοι βιολονίστες μας και ο Ζοζέφ, ο…
Τις νύχτες κάποια σπίτια παίζουν κρυφτό με τις σκιές αυτών που κάποτε έζησαν από την μέσα μεριά των πέτρινων τοίχων τους. Σκιές ανάερες πια όλοι αυτοί, που επανέρχονται ξανά και…
Λάμπει η αγάπη Σ’ αγκαθωτό στεφάνι Κάθε σου Πάσχα Πάλι και πάλι Είναι παρών παντού αλλά έχει από χρόνια πια σωπάσει Μύστης κρυφής ελπίδας και γνώστης ουράνιων…