ΙΙ ΤΟ ΧΥΜΕΝΟ ΑΙΜΑ (απόσπασμα)   Ανεβαίνει ο Ιγνάτιο Με το θάνατο στους ώμους Το ξημέρωμα ζητάει Και ξημέρωμα δεν έχει Τη μορφή του αποζητάει Και στο όνειρο θολώνει Το κορμί του αναζητάει Βρίσκει το τρεχούμενο αίμα   Μη μου λέτε να κοιτάξω!   Δεν τ’ αντέχω που αναβλύζει Κι όσο πάει και λιγοστεύει Το ρυάκι αυτό που φέγγει Στις κερκίδες και σταλάζει Σtα φορέματα, στο δέρμα, Ενός πλήθους που […]

ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ Στόμα ανοιχτό, το θείο μωρό Τεράστιο, φαλακρό, αν και μωρού κεφάλι, Ουρλιάζει, ψάχνει της μάνας τη θηλή. Σκίζονται, σπάνε τα ηφαίστεια,ξερά. Άμμος γδέρνει το χωρίς γάλα χείλος. Κλαίει τότε αυτό, το αίμα του πατέρα ψάχνει Που σφήκα, λύκο, καρχαρία έστρωσε στη δουλειά, Και κορμοράνου ράμφος μηχανεύτηκε. Με μάτι στεγνό ο αμετανόητος πατριάρχης Τους αποστεωμένους άντρες του ανέθρεψε, Αγκάθια στην επιχρυσωμένη του κορώνα τη συρμάτινη, Αγκάθια στο ματωμένο τού […]

  ΣΥΓΧΡΩΤΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕ ΑΓΓΕΛΟΥΣ  Είχα κουραστεί να είμαι γυναίκα, μ’ είχαν κουράσει τα κουταλάκια και τα βαζάκια, μ’ είχαν κουράσει το στόμα και τα στήθη μου, μ’ είχαν κουράσει τα καλλυντικά και τα μετάξια. Ακόμα κάθονταν οι άντρες στο τραπέζι μου, γύρω από την κούπα που τους πρόσφερα μαζεύονταν. Κούπα γεμάτη σταφύλια μαβιά, οι μύγες να ζυγώνουν για τη μυρωδιά, μέχρι και ο πατέρας μου ήρθε με το λευκό του οστό. […]

Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το ταβάνι ενός διαδρόμου, ενάμιση μέτρο πλάτος, που στο σοβατεπί του είχε κάτι που έμοιαζε σαν μια σειρά από ψάρια που το καθένα προσπαθούσε να καταπιεί το μπροστινό του.   Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια χαραμάδα κίτρινου ουρανού ανάμεσα στα κτήρια, που την έκρυβε λιγάκι ένα σχοινί μπουγάδας. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το στηθαίο, και πέρα από αυτό, τα δέντρα. […]

Στη γωνία μιας κάμαρης ήταν ακουμπισμένο ένα ξίφος. Η ανοιχτόχρωμη, χαλύβδινη επιφάνεια της λεπίδας του, στο άγγιγμα των αχτίνων του ήλιου,  έβγαζε μια λάμψη κοκκινωπή. Περήφανο το ξίφος κοίταξε ολόγυρα. Είδε ότι τα πάντα απολάμβαναν το φεγγοβόλημά του. Τα πάντα; Όχι, βέβαια! Εκεί, επάνω στο τραπέζι άεργη, τεμπέλικα ακουμπισμένη σε ένα μελανοδοχείο, ήταν μια πένα που δεν είχε, ούτε στο ελάχιστο, κατά νου να προσκυνήσει την αστραφτερή Μεγαλειότητα τού εν […]

 1 Ο Τζίμι Ράμπιτ ο πρεσβύτερος είχε την κουζίνα όλη δική του. Ένιωσε ένα ρευματάκι και κοίταξε. Ο Ντάρρεν, ένας απ’ τους γιους του, στεκόταν στην πόρτα αναζητώντας κάποιο μέρος για να διαβάσει τα μαθήματά του. —Ω, είπε ο Ντάρρεν και στράφηκε να γυρίσει στο χολ. —Χρειάζεσαι το τραπέζι, Ντάρρεν; είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος. —Εεε —Έλα… Μπρος. Ο Τζίμι ο πρεσβύτερος σηκώθηκε. Ο πισινός του είχε πιαστεί. —Τον Χριστό […]