58D = 130W Τοῖς θεοῖς† τ΄ εἰθεῖάπάντα†· πολλάκις μὲν ἐκ κακῶν ἄνδρας ὀρθοῦσιν μελαίνηι κειμένους ἐπὶ χθονί͵ πολλάκις δ΄ ἀνατρέπουσι καὶ μάλ΄ εὖ βεβηκότας ὑπτίους͵ κείνοις δ΄ ἔπειτα πολλὰ γίνεται κακά͵ καὶ βίου χρήμηι πλανᾶται καὶ νόου παρήορος.   Όλα εύκολα για τους θεούς. Όποιον στη γη τη μαύρη έχουν ρίξει οι συμφορές πάνω μεμιάς σηκώνουν κι όποιον το βήμα του έχει σταθερό ανάσκελο γκρεμίζουν. Κακά μεγάλα κουβαλώντας ύστερα πλανιέται […]

Μεγάλη Άρκτε, κατέβα, δασύτριχη νύχτα, θυσανωτό αγρίμι, με γερασμένα μάτια, αστροκέντητα. Στο ουράνιο ρουμάνι ανοίγουν δρόμο τα ίχνη σου λάμποντας με νύχια αστέρινα. Σε επιφυλακή εμείς για τα κοπάδια, μα απ’ τη θωριά σου τόσο μαγεμένοι, καχύποπτοι απέναντι στ’ αποσταμένα σου μεριά και τα κοφτερά, μισόγυμνα δόντια σου, γριά αρκούδα.   Κουκουνάρι ο κόσμος σας κι εσείς, οι φολίδες του. Το σπρώχνω, το κλωτσώ απ’ τη μια άκρη του δάσους […]

Katherine Masfield     Το γέλιο της πεταλούδας Στό μέσο τῶν πιάτων μας γιά τό κουάκερ Ὑπῆρχε ζωγραφισμένη μιά γαλάζια πεταλούδα Καί κάθε πρωί ἡ προσπάθειά μας ἦταν ποιός θά φτάσει Την πεταλούδα πρῶτος. Τότε ἡ Γιαγιά ἔλεγε : Μή φᾶτε τήν καημένη την πεταλούδα.  Μ’ αὐτό ἀρχίζαμε νά γελᾶμε. Πάντα τό ἔλεγε καί πάντα βάζαμε τά γέλια. Μᾶς φαινόταν ἕνα τόσο γλυκό ἀστειάκι. Ἤμουν σίγουρη πώς ἕνα ὄμορφο πρωϊ Ἡ […]

(……………………………………………………………………………..) «…δεν συμπαθείς όλα τα έντομα;» συνέχισε η Σκνίπα, τόσο ήρεμα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. «Αυτά που μπορούν να μιλάνε, τα συμπαθώ» είπε η Αλίκη. «Κανένα όμως δεν μιλά ποτέ στον τόπο από τον οποίο έρχομαι”. «Με τι είδους έντομα διασκεδάζεις στον τόπο από τον οποίο έρχεσαι;» ζήτησε να μάθει η Σκνίπα. «Δεν διασκεδάζω καθόλου με τα έντομα, γιατί μάλλον τα φοβάμαι – τουλάχιστον τα μεγαλύτερα» εξήγησε η […]

Στο τέρμα του δρόμου, εκεί όπου ψυχή δεν κατοικούσε πια κι ο κόσμος είχε μετατραπεί σε ένα ανοιχτό καμίνι, εκεί όπου ένας φανοστάτης στεκόταν ακόμα ορθός και φώτιζε το δρόμο με τις φλόγες που τον έγλειφαν, εκεί όπου ένα γραμματοκιβώτιο είχε λαμπαδιάσει και τα μπάζα έπαιρναν αλλόκοτα σχήματα, εκεί όπου ο δρόμος άστραφτε και γινόταν φως, εκεί κάτι κινήθηκε. Ο βιβλιοπώλης έστρεψε αλλού το βλέμμα, έτριψε τα μάτια και ξανακοίταξε. […]

Ο Χατζή Μουράτοφ[1] κατέβηκε απ’ τα βουνά να πολεμήσει λιγουλάκι. Οι μαχητές του βαρέθηκαν να κάθονται στα σκοτεινά φαράγγια, άλλωστε έπρεπε να εκδικηθούν τους άπιστους για τον δολοφονημένο ύπουλα -με μια ρουκέτα που πέταξε από τον ουρανό-μεγάλο ιμάμη. Πήγαιναν με τα φορτηγά στον καλοφτιαγμένο αυτοκινητόδρομο. Από καιρό σε καιρό συναντούσαν φυλάκια, αλλά δόξα στον Αλλάχ, οι Ρώσοι ήταν άπληστοι για μπαξίσι και ο Μουράτοφ είχε μπόλικο ασήμι. Είχε αρχίσει να […]