Κοιτούσαν αγκαλιά κι οι δυο από ψηλό μπαλκόνι την Αίγυπτο κοιμώμενη σε πνιγηρό ουρανό το μαύρο Δέλτα να διαιρεί τον μέγα ποταμό που λιγδερό το κύμα του στις πόλεις γύρω απλώνει.   Και ο Ρωμαίος που ‘νιωθε με ογκώδη αρματωσιά Σ’ ενός παιδιού τον ύπνο αιχμάλωτος φρουρός αγκάλιασε και βύθισε αδύναμος, σκυφτός το σώμα της το ηδονικό σε θριαμβευτή καρδιά.   Την κεφαλή της τη χλωμή η μελαχρινή γυρνά σ’ […]

ΙΙ ΤΟ ΧΥΜΕΝΟ ΑΙΜΑ (απόσπασμα) Ανεβαίνει ο Ιγνάτιο Με το θάνατο στους ώμους Το ξημέρωμα ζητάει Και ξημέρωμα δεν έχει Τη μορφή του αποζητάει Και στο όνειρο θολώνει Το κορμί του αναζητάει Βρίσκει το τρεχούμενο αίμα   Μη μου λέτε να κοιτάξω!   Δεν τ’ αντέχω που αναβλύζει Κι όσο πάει και λιγοστεύει Το ρυάκι αυτό που φέγγει Στις κερκίδες και σταλάζει Σtα φορέματα, στο δέρμα, Ενός πλήθους που διψάει. […]

ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ Στόμα ανοιχτό, το θείο μωρό Τεράστιο, φαλακρό, αν και μωρού κεφάλι, Ουρλιάζει, ψάχνει της μάνας τη θηλή. Σκίζονται, σπάνε τα ηφαίστεια,ξερά. Άμμος γδέρνει το χωρίς γάλα χείλος. Κλαίει τότε αυτό, το αίμα του πατέρα ψάχνει Που σφήκα, λύκο, καρχαρία έστρωσε στη δουλειά, Και κορμοράνου ράμφος μηχανεύτηκε. Με μάτι στεγνό ο αμετανόητος πατριάρχης Τους αποστεωμένους άντρες του ανέθρεψε, Αγκάθια στην επιχρυσωμένη του κορώνα τη συρμάτινη, Αγκάθια στο ματωμένο τού […]

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: Στην οικογένειά μας είχαμε μια πλούσια θεία που μας έκανε καταπληκτικά χριστουγεννιάτικα δώρα. Την θεωρούσαμε τόσο δική μας που την περιλαμβάναμε ακόμα και στις προσευχές μας πριν κοιμηθούμε. Τα Χριστούγεννα κάτω από τη σκάλα βρισκόταν το καλάθι με τα δέματα, που γέμιζε όλο και περισσότερο. Θα πρέπει να ήμουν εννιά-δέκα χρονών όταν έγινε αυτό που θα σας διηγηθώ. Ανάμεσα στα δώρα της θείας Άννας, που βρίσκονταν μαζί με […]

Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το ταβάνι ενός διαδρόμου, ενάμιση μέτρο πλάτος, που στο σοβατεπί του είχε κάτι που έμοιαζε σαν μια σειρά από ψάρια που το καθένα προσπαθούσε να καταπιεί το μπροστινό του.   Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια χαραμάδα κίτρινου ουρανού ανάμεσα στα κτήρια, που την έκρυβε λιγάκι ένα σχοινί μπουγάδας. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το στηθαίο, και πέρα από αυτό, τα δέντρα. […]

Στη γωνία μιας κάμαρης ήταν ακουμπισμένο ένα ξίφος. Η ανοιχτόχρωμη, χαλύβδινη επιφάνεια της λεπίδας του, στο άγγιγμα των αχτίνων του ήλιου,  έβγαζε μια λάμψη κοκκινωπή. Περήφανο το ξίφος κοίταξε ολόγυρα. Είδε ότι τα πάντα απολάμβαναν το φεγγοβόλημά του. Τα πάντα; Όχι, βέβαια! Εκεί, επάνω στο τραπέζι άεργη, τεμπέλικα ακουμπισμένη σε ένα μελανοδοχείο, ήταν μια πένα που δεν είχε, ούτε στο ελάχιστο, κατά νου να προσκυνήσει την αστραφτερή Μεγαλειότητα τού εν […]