ΣΥΓΧΡΩΤΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕ ΑΓΓΕΛΟΥΣ Είχα κουραστεί να είμαι γυναίκα, μ’ είχαν κουράσει τα κουταλάκια και τα βαζάκια, μ’ είχαν κουράσει το στόμα και τα στήθη μου, μ’ είχαν κουράσει τα καλλυντικά και τα μετάξια. Ακόμα κάθονταν οι άντρες στο τραπέζι μου, γύρω από την κούπα που τους πρόσφερα μαζεύονταν. Κούπα γεμάτη σταφύλια μαβιά, οι μύγες να ζυγώνουν για τη μυρωδιά, μέχρι και ο πατέρας μου ήρθε με το λευκό του οστό. […]
ΣΕ ΙΣΑ ΜΕΡΗ Είμαι σαγηνευμένος από τούτο το παντρύφερο κομμάτι της εξοχής, από την όλο μοναξιά κουπαστή του, στο χείλος της οποίας φτάνουν οι μπόρες και αποδεσμεύονται με ευπείθεια, και στο άλμπουρό της μια όψη χαμένη, καθώς για μια στιγμή αστράφτει ολόκληρη και με κερδίζει εκ νέου. Από πολύ μακριά κι απ’ όσο θυμάμαι ξεχωρίζω που σκύβω πάνω απ’ τα φυτά του αφρόντιστου πατρικού μου κήπου, με προσοχή εντεταμένη στους […]
1 Ο Τζίμι Ράμπιτ ο πρεσβύτερος είχε την κουζίνα όλη δική του. Ένιωσε ένα ρευματάκι και κοίταξε. Ο Ντάρρεν, ένας απ’ τους γιους του, στεκόταν στην πόρτα αναζητώντας κάποιο μέρος για να διαβάσει τα μαθήματά του. —Ω, είπε ο Ντάρρεν και στράφηκε να γυρίσει στο χολ. —Χρειάζεσαι το τραπέζι, Ντάρρεν; είπε ο Τζίμι ο πρεσβύτερος. —Εεε —Έλα… Μπρος. Ο Τζίμι ο πρεσβύτερος σηκώθηκε. Ο πισινός του είχε πιαστεί. —Τον Χριστό […]
Ο Χάμιλκαρ Σας, ο παππούς μου, ένας νεαρός, ας πούμε, εβδομήντα ενός ετών, είχε μόλις μάθει μόνος του ανάγνωση, όταν ξεκίνησε το πράγμα. Το πράγμα: ως τέτοιο πρέπει να θεωρηθεί μια επιδρομή του στρατηγού Βαβρίλα, ο οποίος εφορμώντας από τους βάλτους Ροκίτνο άπλωσε το χέρι του στη Μαζουρία, συγκεκριμένα στο Ζουλεϋκέν, πυρπολώντας, λεηλατώντας και διαπράττοντας και άλλες παρόμοιες κτηνωδίες. Ήταν, να πάρει ο διάβολος, τόσο κοντά, που μπορούσες κατά κάποιον […]
ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ: Ο Στέφαν Τσβάιχ με τα μάτια των συγχρόνων του
Και δεν έχει συμπληρωθεί ακόμη το πρώτο του δίμηνο. Ο πόλεμος, όμως, μπαίνει στον τέταρτο χρόνο του. Ο Στέφαν Τσβάιχ, ο ανθρωπιστής, ο ειρηνιστής, ο Εβραιοαυστριακός συγγραφέας, εξαιρετικά επιτυχημένος, διάσημος, πλούσιος, βρίσκεται νεκρός σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην Πετρόπολη της Βραζιλίας. Δίπλα του, η πάνω από δύο δεκαετίες νεότερη, δεύτερη σύζυγός του Λότε (που έπασχε από ανίατη νόσο). Δεν πρόκειται για ρομαντική αυτοκτονία σαν αυτή του Κλάιστ και της φίλης του για τον οποίο είχε γράψει ο αυτόχειρας συγγραφέας. Στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα προσπαθεί να εξηγήσει: «… κρίνω προτιμότερο να δώσω τέλος, εγκαίρως, και με το κεφάλι ψηλά, σε μία ζωή … συνέχεια
ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Ξέρετε –ξέρουμε ποιος είναι ο Ρίτσος; Όλο τ’ απόγευμα, σκυμμένος στ’ ακρογιάλι, μόνος, μάζευε βότσαλα, λευκά, τριανταφυλλιά, γαλάζια, με τόση σοβαρότητα και προσοχή, που ο ίδιος χαμογελούσε με υποψία για την προσοχή του για τη δουλειά του, για τα χρώματα και για τον κόσμο. Αυτός, θαρρώ, είναι ο Ρίτσος. Ή μάλλον, κυρίως αυτός. Εξηγούμαι: δεν είναι μόνο ο επαναστάτης, ο στρατευμένος, ο επικός, ο εθνικός ποιητής – δηλαδή ο ποιητής ο στολισμένος με όλες τις παροδικές ιδιότητες των καιρών και της ανάγκης, ο εθνεγέρτης: …Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο τραγουδάμε, αδελφέ μου, για να σμίξουμε … συνέχεια
ΛΕΝΗ ΖΑΧΑΡΗ: Συνέντευξη από τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΡΔΗ
ΠΡΟΦΙΛ Αγαπητοί αναγνώστες, έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε έναν φίλο – με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου – του “Περί ου” μας. Ο ζωγράφος Γιώργος Κόρδης συνομιλεί μαζί μας για την τέχνη, την ζωγραφική τέχνη, την τέχνη της εικονογραφίας και την Μεγάλη Εβδομάδα. Για όσους θέλετε να μάθετε ποιος είναι, πιστοί στον τίτλο μας, σκιαγραφούμε το προφίλ του. Τον Άνθρωπο και Καλλιτέχνη ψηλαφούμε στην ζεστή συνομιλία μας. Ο Γιώργος Κόρδης γεννήθηκε το 1956 στη Μακρυρράχη Φθιώτιδας και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1975-1979). Ταυτόχρονα έκανε σπουδές ζωγραφικής και αγιογραφίας με δάσκαλο τον π. Συμεών Συμεού. Την … συνέχεια
ΕΡΙΚ ΣΜΥΡΝΑΙΟΣ: Η Δευτέρα Παρουσία
1 «Όλα καλά καλέ μου;» «Αμέ! Μια χαρά!» Ο Άλκης μου χαμογέλασε γεμάτος προσμονή. Το κεφαλάκι του που είχε γίνει εντελώς άτριχο απ’ τις ασταμάτητες χημειοθεραπείες έγειρε προς τα πίσω, πάνω στον παλιομοδίτικο καναπέ με το λουλουδένιο κάλυμμα και τα μάτια του, λαμπερά και ζωηρά σαν υγρά αστέρια, καρφώθηκαν πάνω μου χαρούμενα. Είχε τα μάτια ενός πολεμιστή, ενός μικρού ήρωα που δεν το έβαζε κάτω. Ήμουν περήφανος για το γιό μου που παρά την αρρώστια που τον βασάνιζε αρνιόταν να παραιτηθεί. Συνέχιζε να ελπίζει και να επιμένει με όλη την αθωότητα και τη δύναμη των έξι του χρόνων και στην … συνέχεια
