Ο ωκεανός Ο ωκεανός τρέλες μπορεί να κάνει, να γαληνεύει μπορεί μεταξωτή ανάσα να απλώνεται ή χάος να φέρνει στην ακτή· δώρα να προσφέρει μπορεί ή τα πάντα να μας…
Παπαρούνες τον Ιούλιο Παπαρούνες μου μικρές, μικρές δαιμονικές φλογίτσες Κάνατε άραγε καμιά ζημιά; Τρεμοπαίζετε, να σας αγγίξω δεν μπορώ. Τα χέρια μου μέσα στις φλόγες βάζω. Καθόλου δεν με καίνε.…
Παράξενα δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου. Αυτή την εποχή των εγκλεισμών, των απομονωτισμών και των αναπόφευκτων απολογισμών είπα να δω για πολλοστή φορά, αλλά απρόσκοπτα τώρα, χωρίς διακοπές και περισπασμούς,…
Egon Schiele, o ζωγράφος αποκαλύπτει τον ποιητή (12 Iουνίου 1890 – 31 Οκτωβρίου 1918) Λίγοι γνωρίζουν ότι η δημιουργική ιδιοφυία του Έγκον Σίλε εκφραζόταν και μέσα από την ποίηση. Η…
Τις ημέρες που ζούμε, τα γεγονότα της Αμερικής που συνταράζουν όλο τον κόσμο, ο Τζέιμς Μπόλντουιν θα έδινε στο βιβλίο του The Fire Next Time τον τίτλο Φωτιά αυτή τη…
Εις χουν επέστρεφε Πνεύμα, του σώματος τις μεταβάσεις προετοίμασε που 'ναι να 'ρθουν, τις κινήσεις της ύλης που σε βάστηξε. Ανυψώσου στου θυμιάματος τον καπνό. Πέσε πάνω στη γη μαζί…
Σέβας για αυτή τη μαύρη πεταλούδα αμφισβητία που, βαριεστημένη από το προβλέψιμο χάος της ανοιξιάτικης φύσης, το όργιο χρωμάτων, ευωδιάς και κίτρινης σκόνης όπου βυθίζει πόδια και μουρίτσα για να…
Αυτό σκότωσε τον Ντύλαν Τόμας. Επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο με τη φιλενάδα μου, τον ηχολήπτη, τον οπερατέρ και τον παραγωγό. Η κάμερα δουλεύει. Ο ηχολήπτης έχει στερεώσει μικρόφωνα πάνω μου και…
Κενό Λευκό και ερωτηματικό σαν νέο βλαστάρι γιασεμιού θέλω να βγω. Την άνοιξη τη μέσα μου για να τη χρωματίσω. Ξόβεργα για τους ιριδισμούς παραδείσιων πουλιών θέλω να στήσω. Με…
Βαλσάκι σε ρυθμό εκρήξεων στη μελωδία της αχόρταγης ίσως και απρόθυμης («Θα προτιμούσα όχι», κατά Μπάρτλμπι) κι όμως αναπόδραστα ερωτευμένης καρδιάς. Σφοδρή επιθυμία εκείνη η παλιά καραμέλα γάλακτος ποτέ να…
Έρωτα εσύ, μικρέ αναρχικέ, ξεβράκωτε. Ανάγκη μου τρισμέγιστη που τόσες φορές σ’ έδιωξα και στο κατόπι σου έτρεξα άλλες τόσες. Έλα σου λέω, γύρνα πίσω Κοίτα, αφήνω τώρα εδώ, μόνο…
Το δέντρο [1] Κλείνοντας τα μάτια εστίασε σ’ ένα περιδινούμενο σπήλαιο, βαθύτερο κι απ’ το σκοτάδι του κήπου, εκεί όπου το πρώτο δέντρο που πάνω του είχαν κουρνιάσει τα φανταστικά πουλιά…
