Δημήτρης Γαβαλάς: Έρωτας Μεγάλη Βδομάδα
Έρωτας Μεγάλη Βδομάδα Στην κατάνυξη της εκκλησίας Μεγάλη Βδομάδα στο ημίφως και στους ψαλμούς ξάφνου ένα μονάχα φωτόνιο σπιθίζει στο χρυσό των μαλλιών Σου φωτίζει το…
Έρωτας Μεγάλη Βδομάδα Στην κατάνυξη της εκκλησίας Μεγάλη Βδομάδα στο ημίφως και στους ψαλμούς ξάφνου ένα μονάχα φωτόνιο σπιθίζει στο χρυσό των μαλλιών Σου φωτίζει το…
Πάντα επιστρέφεις στη θύμηση. Στη μυρωδιά από σβησμένο κερί. Μύρο και λουλούδια υπέκυψαν στο τραύμα. Χόρτα νωπά στο πάρκο ανακατεύονται με μαργαρίτες. Οι παπαρούνες άρχισαν ήδη να μαδούν ; Περιμένεις…
Ο Πόνος Είναι Ο Ιησούς Η εβδομάδα των Παθών όλο και πλησίαζε Όλοι ωστόσο ένιπταν τας χείρας τους Από τα Τέμπη ως την Γάζα Από την Μόσχα ως…
Τα ρούχα της Λαμπρής έφταναν στο σπίτι τη Μεγάλη Εβδομάδα. Τα έφερνε ο πατέρας απ’ τη Χώρα μαζί με τα υπόλοιπα πασχαλινά ψώνια. Αναγνώριζα αμέσως τη δική μου σακούλα,…
Tα βράδια τα δέντρα τραγουδούν. Mε τόσο φως έχουν μεθύσει. Kαι γίνονται τα κλαδιά φτερά και όλο ψηλώνουν σαν τους ίσκιους να δουν εκείνη την τραγωδία: πίσω απ’ το βουνό…
Αυτές τις μέρες θυμάσαι τις σταυρώσεις της Αππίας και τις εφτά του Βερολίνου κι άλλες πολλές. Αυτές τις μέρες μαθαίνεις για μέρη θεοβάδιστα, Κρανίου τόπους, τάφους ομαδικούς παιδιών. Και πώς…
Ένα κόκκινο αυγό μπορεί να είναι ένας κεραυνός σε αίθριο ουρανό, ή τυχερό σου, μπορεί και να αποτελέσει τον πυρήνα μιας άλλης ιστορίας. Στην δική μου την περίπτωση ισχύουν και…
Ήρθε μία βροχή, θεία βροχή. —Ησύχασε πια, μου ψιθύρισε, κοιμήσου! Κι εγώ κοιμήθηκα· και ύστερα, ξύπνησα σ' άλλον ουρανό, χαρούμενο. —Αναστήθηκε ο Εσταυρωμένος; ρώτησα. —Αιώνες πριν, μου απάντησαν. —Και πού…
Πάσχα 2024... Ο Αμνός προδίδεται μ' ένα φιλί στο μάγουλο κι οδεύει στο μαρτύριο, οδεύει στη σφαγή μαζί με την ανθρωπότητα... Αυτός που έλαβε ανθρώπινη σάρκα για να σώσει τον…
«Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν» Το μυστήριο της ενανθρώπησης του Θεού εκπληρώνεται προοδευτικά με τη γέννηση, τη διδασκαλία και τα θαύματα και κορυφώνεται με το σωτήριο πάθος και με την Ανάσταση…
Έχουμε θαυμάσει την Pieta του Μιχαήλ Άγγελου, συγκινηθήκαμε στη ρέουσα θλίψη του Θρήνου (1917) από τον Κωνσταντίνο Παρθένη, τραγουδήσαμε τον πολιτικό Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου και έγραψε ανεξίτηλα μέσα μας,…
Ξέρετε –ξέρουμε ποιος είναι ο Ρίτσος; Όλο τ’ απόγευμα, σκυμμένος στ’ ακρογιάλι, μόνος, μάζευε βότσαλα, λευκά, τριανταφυλλιά, γαλάζια, με τόση σοβαρότητα και προσοχή, που ο ίδιος χαμογελούσε με υποψία…