ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΜΗΡΙΑΣ Είναι κάποιες νύχτες που οι ώρες σέρνονται βαριές σαν πατήματα αρκούδας χωρίς προσανατολισμό, χωρίς προορισμό. Οι ώρες πάλλονται. Τις μισώ. Πιάνω τον σφυγμό τους. Τικ τακ τικ…
Α ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΑΤΡΩΤΗ Ζήτησε από τον Ήφαιστο πανοπλία άτρωτη, αδιαπέραστη, μαγική. Ήθελε φορώντας την να ταξιδεύει στις φλόγες να αιωρείται στα κύματα να κοιμάται στους πάγους να χαϊδεύει τα σύννεφα.…
Κρεμάμε το εγώ στον καλόγερο Λίγο πριν βγούμε από το σπίτι Προκειμένου να μην συγκρουστούμε Με των άλλων τα εγώ. Αλλιώς πώς θα επιστρέψουμε Στην Εστία μονιασμένοι «ίνα εν ομονοία…
ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ …
*Στα μπαλκόνια μας Τριάντα χρόνια γείτονες. Μαζί γεράσαμε. Μένουν στον 1ο όροφο της διπλανής πολυκατοικίας αυτοί, κι εμείς στον δικό μας 1ο. Απέναντί μας η Θησέως. Το φαρδύ διάζωμα της…
(Στιχάκι) Είπα να ξεφύγω από όλους, όλα και το τίποτα, να μην ξεστομίσω τα κοινότοπα και τα ανείπωτα, κρύφτηκα μονάχος, μήπως και με ψάξουν, μα με…
Θα ήταν στα δεκατρία της, όταν για πρώτη φορά ένιωσε έκπληκτη πάνω από τον αριστερό της ώμο, το βλέμμα του να επεξεργάζεται με προσήλωση την άσκηση για τα ασυναίρετα σε…
Ο θλιβερός πολιτισμός Ο τεχνοκρατικός Μεσαίωνας αγάλι αγάλι αποβάλλει τον άνθρωπο ανδρείκελο του κέρδους τζουτζές των αλγορίθμων εκτοπίζεται από τις εφευρέσεις του έρμαιο ανεύθυνης υπερπληροφόρησης δυσκίνητο θύμα υπερκατανάλωσης θεατής της…
Η βροχή, με μια βαθιά ουλή στο μέτωπο, σημάδι από το δάκτυλο μιας φλόγας φουντωμένης ως την ανώτερη πύλη τ’ ουρανού, κατακόκκινη σαν τη βούλα που σημαδεύει την τύχη ανήλικης…
Οι ψυχές τους στον έρωτα Το νερό κρατούσε όλες τις μνήμες. Στην άκρη του αφρού δεν άφηνε περιθώριο λάθους ίσα που άγγιζε τις άκρες των νυχιών τους καθώς τα…
O κόσμος της Χριστίνας* Σερνόταν στα τέσσερα. Ήταν μεγαλόσωμη και έπιανε μεγάλη έκταση . Με τα μακριά της νύχια γρατζουνούσε τα λεπτά φυλλαράκια μου και τα ακρωτηρίαζε, αφαιρώντας μικρά κομμάτια…
Πριν τον κατακλυσμό Επειδή αυτός μού υποσχέθηκε ότι εμείς θα χτίζαμε μια κιβωτό ολόκληρη εμείς έξω πίσω από το σπίτι στη Λεωφόρο Νέας Υόρκης στη Γιούνιον Σίτι Νιου…
